Ks. Walerian Dwornicki

Nie piastując w klasztorze żadnego urzędu, jedynie dzięki poparciu biskupa, powiększył kościół, przesuwając ołtarz główny do absydy, utworzył nawę boczną dzięki wyburzeniu ścian oddzielających dotychczasowe kaplice i wzniesieniu ostatniego odcinka. Dla potrzeb wiernych zaadaptował także dolny i góry korytarz klasztorny przylegający do kościoła. Do ołtarza głównego nabył figury św. Apostołów Piotra i Pawła dłuta Stanisława Pawlaka. Odnowił stare obrazy i sprawił nowe stacje Drogi Krzyżowej pędzla Arkadiusza Kazimierza Kowalewskiego. Znacznie powiększył plac przykościelny, na którym wzniósł kaplicę pogrzebową, w której umieścił zabytkowy krucyfiks dotąd wiszący na sklepieniu nawy kościoła. W 1915 r. na zakończenie prac restauracyjno-budowlanych, ściany świątyni pokrył skromną polichromią. Przeprowadził też generalny remont refektarza klasztornego i zakupił nowe wyposażenie z drewna dębowego. Tym inwestycjom towarzyszył entuzjazm miejscowego społeczeństwa, dzięki czemu większą ich część wykonano bezinteresownie.

Dnia 15 III 1919 r., po przyłączeniu klasztoru włocławskiego do Prowincji Matki Bożej Anielskiej (dawnej reformackiej), Dwornickiego przeniesiono do klasztoru w Kole, należącego do Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP (dawnych bernardynów), gdzie do września 1922 r. był gwardianem i kontynuował edycję „Głosu św. Franciszka". Następnie pracował w klasztorze przy kościele św. Andrzeja we Lwowie, wznawiając na krótko „Głos św. Franciszka Serafickiego" (VII-XII 1923). W 1928 r. sekularyzował się, przechodząc do duchowieństwa archidiecezji Iwowskiej obrządku łacińskiego. Kolejno był: katechetą szkoły męskiej im. M. Konopnickej we Lwowie (1928- 1930), wikariuszem w Buczacu (1930-1931) i w Lopatynie (1931-1932), gdzie też uczył religii w szkole mieszanej. Następnie sprawował urząd administratora parafii w dekanacie tarnopolskim: w Berezowicy Małej (1932-1934) i w Magdalówce (1934-1937). W1. 1937-1944 obsługiwał kaplicę publiczną w Cyganach na terenie par. Skała. Nie wiadomo, kiedy opuścił Małopolskę Wschodnią. W 1945 r. znalazł się w archidiecezji poznańskiej, gdzie został administratorem parafii w Skórzewie pod Poznaniem. Na prośbę wniesioną 28 XI t. r. przyjęto go do diecezji włocławskiej, w której był administratorem par. w Zbrachlinie (1946-1949), Wyszynie (1949-1957), Bytoniu (2 IV-31 VII 1958) oraz w Wistce Szlacheckiej (1958-1962). Przeniesiony 1 X 1962 r. na emeryturę mieszkał prywatnie w Michelinie. Od maja 1963 r. do listopada 1969 r. był kapelanem więziennym Obozu Karnego w Mielęcinie pod Włocławkiem. W lutym 1964 r. przeniósł się do Domu Księży Emerytów w Ciechocinku, gdzie dał się poznać jako spowiednik księży oraz opiekun tercjarzy franciszkańskich.

28 XI 1969 r. złamał nogę, co stało się bezpośrednią przyczyną w dniu 8 XII tr. w Ciechocinku. Pochowano go na miejscowym cmentarzu.