Ks. Józef Pawlicki

Od czasów kleryckich związany był z warszawską drukarnią misjonarską, początkowo jako zastępca kierownika, a następnie kierownik. Tłumaczył i wydawał z różnych języków dzieła oraz broszury, względnie je przerabiał i poprawiał wcześniejsze przekłady wydając je pod nazwiskami dawnych tłumaczy. Chcąc ułatwić kolegom profesorom nabywanie nowych książek, prowadził prywatną sprzedaż komisową publikacji znajomych autorów.

Był również dyrektorem seminarium externum (zewnętrznego). W domu Świętego Krzyża był przez jakiś czas asystentem oraz sekretarzem wizytatora Adama Nadolskiego (1839-1850). Jako dobry prawnik sprawował urzędy w diecezji warszawskiej, m.in. sędziego i egzaminatora prosynodalnego.

Do Włocławka przybył w 1853 r. i pozostał do końca życia. Pracował przez 15 lat jako profesor w tutejszym seminarium duchownym. Po kasacie misjonarzy w 1864 r. pracował nadal w seminarium jako kapłan diecezjalny i uczył do końca życia różnych przedmiotów teologicznych, najczęściej teologii pastoralnej (z wykładów tych pozostało kilka sporządzonych przez alumnów skryptów, które do dziś znajdują się w dziale rękopisów biblioteki seminaryjnej). Od 1859 r., jako dobry znawca przepisów liturgicznych, układał rubrycele (kalendarze liturgiczne) dla diecezji włocławskiej. Prawdopodobnie nieoficjalnie zajmował się także biblioteką seminaryjną, współpracował w nabywaniu nowych książek z księżmi Zenonem i Stanisławem Chodyńskimi, którzy rozpoczęli reorganizację biblioteki seminaryjnej.

Pawlicki wydał 17 dzieł z zakresu literatury religijnej; zbierał teksty oraz tłumaczył, przerabiał i uzupełniał, opatrywał przedmowami prace obce. Z bogatego zbioru pisanych przez niego całe życie oryginalnych kazań i rozważań, 30 zostało wydanych drukiem pośmiertnie pt. Kazania na niektóre niedziele i święta oraz przygodne (Kraków 1883). Część pozostała w rękopisach w bibliotece seminarium duchownego we Włocławku oraz w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu, reszta zaginęła.

Będąc „najgorętszym miłośnikiem książek", ks. Pawlicki zgromadził znaczny księgozbiór, który liczył około 2 tys. woluminów niemal ze wszystkich dziedzin wiedzy. Po jego śmierci został on w całości przekazany do włocławskiej biblioteki seminaryjnej. W czasie ostatniej wojny światowej z powodu wywiezienia go wraz z księgozbiorem seminaryjnym przez Niemców do Poznania zbiór został znacznie uszczuplony; dziś w bibliotece seminaryjnej zachowało się z niego około 730 woluminów, większość znaczonych jego własnoręcznym zapisem własnościowym.

Zmarł 23 XII 1868 r. (w 66 roku życia i 43 kapłaństwa) w Łowiczu (zachorował w podróży i zmarł w tamtejszym szpitalu); został pochowany na łowickim cmentarzu parafialnym zwanym Emaus. Jego nazwisko figuruje na tablicy upamiętniającej zmarłych rektorów i profesorów w seminarium włocławskim oraz na drugiej (niewielkiej) w zakrystii kościółka św. Witalisa.