Ks. Felicjan (Mateusz Lutoborski)

Kaplica była za mała dla rosnącej liczby mieszkańców i kuracjuszy, dlatego rozpoczął starania o budowę murowanego kościoła. Fundusze na ten cel zbierane już od 1852 r. wpływały bardzo wolno; nabrały dynamiki, gdy w 1872 r. uzyskał na nie zezwolenie rządu oraz na dalsze zbieranie składek. Plac nr 30 pod kościół ofiarował zarząd uzdrowiska, drewno Leon Wodziński, dziedzic Służewa, który też stanął na czele powołanego 30 III 1873 r. komitetu budowy świątyni, a Lutoborski był jego członkiem "głównym i niezmordowanym pracownikiem przy jego budowie". Założono własną cegielnię, a zarząd kolei i okoliczni chłopi zobowiązali się bezinteresownie zwozić materiały. To umożliwiło rozpoczęcie budowy kościoła już w 1873 r., według projektu warszawskiego architekta Edwarda Cichockiego. Dnia 5 VII r. prałat Florian Kosiński, administrator diecezji, poświęcił kamień węgielny. Ukaz carski z 1875 r. zezwolił na zbieranie ofiar w guberniach warszawskiej i płockiej. Lutoborski dość często osobiście angażował się w tę akcję, ponadto organizował loterie fantowe i przedstawienia teatru amatorskiego. Umiał też pozyskiwać indywidualnych ofiarodawców, nawet z dalszych stron. Gdy w 1877 r. spaliła się kaplica, postawił tymczasową obok wznoszonego kościoła. W stanie surowym poświęcił go 15 VIII 1884 r. prałat Franciszek Stopierzyński. Przez kolejnych 20 lat pracowano nad jego wystrojem i wyposażeniem (witraże, polichromia, ambona, trzy ołtarze, ławki, 12-glosowe organy firmy Blomberga z Warszawy). Prawie jednocześnie z budową kościoła przystąpił Lutoborski z Komitetem do budowy plebanii, pod którą jednak plac trzeba było kupić z zebranych składek. Jej budowa trwała w l. 1877-1884. Niezależnie od plebanii wybudował obszerny dom dla kuracjuszy, którzy wspierali fundusz kościelny. Tak przygotowaną świątynię konsekrował 25 IX 1904 r. bp włocławski Stanisław Zdzitowiecki, który nazajutrz, uczestnicząc w uroczystości 50-lecia kapłaństwa Lutoborskiego, odznaczył go godnością kanonika honorowego Kolegiaty Kaliskiej. a parafianie, na pamiątkę tej uroczystości, ufundowali dla niego kielich w stylu zakopiańskim. Ks. Lutoborski zmarł 29 I 1906 r. i został pochowany w podziemiach kościoła. Wierni uczcili jego pamięć skromną tablicą pamiątkową.