s. Władysława Ziółko

W 1969 r. została skierowana do pracy we Włocławku i do końca czynnego życia związana była z tym miastem, pracując w nim zawodowo przez 25 lat (1969-1994).

Najpierw została tu przełożoną domu, który został utworzony w 1949 r. na prośbę biskupa włocławskiego Karola Radońskiego-przy ul. Łęgskiej. Mieszkały w nim siostry, które zajmowały się pracą charytatywną w parafii św. Jana Chrzciciela. Siostra Ziółko włączyła się w tę posługę (odwiedzała ubogich i chorych po domach) oraz pracowała jako pielęgniarka w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Ta placówka szarytkowska uległa samoczynnej likwidacji ok. 1975 r. z powodu przeniesienia przez władze Zgromadzenia ostatnich mieszkających tu sióstr do domu przy ul. Janka Krasickiego 24 (było to mieszkanie, które władze miasta w 1966 r. wyznaczyły jako mieszkanie zastępcze dla sióstr usuniętych w 1962 r. z pracy w szpitalu włocławskim). Tutaj siostra Ziółko nadal pełniła funkcję przełożonej i praco- wała jako pielęgniarka w seminarium. Ponadto pomagała w pracy charytatywnej w parafii św. Stanisława.

Dom ten władze Zgromadzenia zlikwidowały 31 VIII 1979 r., po uprzednim powiadomieniu biskupa włocławskiego Jana Zaręby. Władze uwzględniły jednak prośbę biskupa o przeniesienie s. Władysławy Ziółko do innego domu Zgromadzenia położonego w pobliżu Włocławka, w Wieńcu Zdroju, aby nadal mogła ona pełnić posługę pielęgniarską w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, o co usilnie zabiegał ówczesny rektor seminarium włocławskiego ks. Franciszek Jóźwiak.

Klerycy, którzy bardzo cenili i lubili siostrę Władysławę, nazywali ją „Ziółkiem leczniczym". Ks. Antoni Poniński po latach powiedział, że dla niego siostra Władysława była obrazem prawdziwej zakonnicy pielęgniarki, która pielęgniarstwo miała jakby w swojej naturze, troska o pacjentów była u niej czymś tak naturalnym, że trudno sobie było wyobrazić, żeby mogło być inaczej. Ta posługa odbiła szczególny rys w postawie siostry Władysławy, a może po prostu utrwaliła jej z natury życzliwe spojrzenie na każdego człowieka. Troszczyła się bardzo o podopiecznych, o ich stan zdrowotny, ale także przeżywała ich sukcesy i niepowodzenia.

Po likwidacji domu szarytek we Włocławku, jeszcze przez 15 lat była pielęgniarką alumnów seminarium włocławskiego, dojeżdżając komunikacją podmiejską z domu sióstr szarytek w pobliskim Wieńcu Zdroju. Jednak siły z wiekiem słabły i zbyt wielki trud dojazdu sprawił, że zrezygnowała z bólem serca z tej pięknej posługi. Duchem jednak nadal służyła kolejnym pokoleniom kapłanów, z których wielu dziś zawdzięcza jej wytrwanie w powołaniu kapłańskim. Do 1997 r. pomagała jeszcze siostrom przy posłudze kuracjuszom.

W październiku 1997 r. wyjechała do Warszawy na Tamkę. Zmarła 28 I 2007 r. w Warszawie, przeżywszy 96 lat, w tym w zgromadzeniu 77 lat. Obrzędy pogrzebowe odbyły się 31 I 2007 r. w Warszawie. a pochowana została na cmentarzu w Skolimowie. We Włocławku pozostała w pamięci wielu kapłanów, a także mieszkańców miasta, którzy korzystali z jej subtelnej i wrażliwej posługi pielęgniarskiej.