s. Władysława Grzywacz
Włocławski Słownik Biograficzny, pod red. S. Kunikowski, t. 6, s. 41- 42, opr. Laurencja M. Jędrzejczak
(1910-1991), członkini Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, hafciarka i malarka obrazów.
Urodziła się 22 IX 1910 r. w Bednarach, pow. łowicki, z małżonków Walentego i Antoniny z d. Bura. Ojciec był szewcem. Posiadała wykształcenie nie pełne podstawowe.
Jako siedemnastoletnia panna została przyjęta do Zgromadzenia 24 VI 1927 r. Nowicjat rozpoczęła w dzień św. Józefa 19 III 1928 r., pierwsze śluby złożyła 7 IV 1929 r., wieczyste 4 IV 1932. Od początku życia zakonnego przełożeni dostrzegli u niej uzdolnienia artystyczne. Po uzupełnieniu wykształcenia i zdobyciu uprawnień mistrza haftu pracowała prawie całe życie w tym zawodzie, malując przy tym religijne obrazy lub portrety.
Wiedzę malarską zdobywała u artysty malarza Jana Stępnia we Włocławku. Pozostawiła po sobie wiele obrazów malowanych na płótnie, a szczególnie podobiznę Ojca Założyciela, obecnie sługi Bożego biskupa Wojciecha Owczarka. Większość domów wspólnoty zakonnej posiada taki portret.
Jako mistrz haftu prowadziła kursy dla sióstr, a także dla dziewcząt. Szczególnie zajmowała się haftem szat liturgicznych. Funkcję tę pełniła w różnych domach Zgromadzenia. Malowane przez nią postacie świętych były używane do sztandarów, chorągwi czy ornatów. Do 1939 r. pracowała w domu głównym we Włocławku. Z początkiem wojny została zatrudniona u Niemców w tym mieście przy ul. Seminaryjskiej 7 i tam przebywała do 1942 r. Następnie przydzielona została do Lipna na plebanię do księży kamilianów, którzy w czasie okupacji mogli opiekować się parafią. Po niedługim pobycie wróciła do Włocławka i pracowała w internacie dla niemieckich dziewcząt w budynku klasztornym ojców franciszkanów.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. przeniosła się do domu przy ul. Orlej 9. W krótkim czasie skierowana została do hafciarni w Kaliszu przy ul. Asnyka 40. Tutaj pracowała do 1946 r., następnie wróciła do Włocławka, do głównego domu, gdzie w 1. 1946-1973 wykonywała pracę w swoim zawodzie. Ze względów zdrowotnych, w 1973 r., zamieszka la w Michelinie przy ul. Zachodniej 100, a ok. 1990 r. przy ul. Parkowej 44.
Siostra Władysława bardzo kochała Zgromadzenie. Wzorowała się na Ojcu Założycielu, którego dobrze znała. Naśladowała go w ubóstwie, pracowitości, modlitwie oraz gorliwości w służbie dla Boga i ludzi. Jeszcze w wieku podeszłym pełniła dyżury, nawet w kuchni. W ciszy, pokorze, umartwieniu, z pogodą ducha, w głębokim rozmodleniu wykonywała swoje prace. Często słychać było w hafciarni głosy śpiewu godzinek do NMP, czy odmawianie różańca. Cechowała ją głęboka wiara i ukochanie wspólnych modlitw. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Matki Najświętszej i św. Józefa. Najczęściej te właśnie obrazy malowała. Praktykowała miłość bliźniego. Była wzorową zakonnicą.
Gdy stan zdrowia siostry Władysławy się pogorszył, przez kilka tygodni przebywała w domu generalnym, a 9 V 1991 r. przewieziono ją do miejscowego szpitala, gdzie następnego dnia, tj. 10 maja tr. o godz. 4 rano zakończyła życie. 14 V 1991 r. w kościele świętego Ducha w Michelinie odprawiona została Msza święta, po czym złożono zwłoki na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Arch. ZSWPNM, Akta personalne Władysławy Grzywacz; Księga Sióstr Zgromadzenia z l. 1895-1938;-Relacja s. Władysławy Grzywacz z 1972 r.; Jędrzejczak M.L., Słownik biograficzny Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi w latach 1922-2002, Włocławek 2004, s. 84-86 (wydr. komputer.);- taż. Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi w latach wojny 1939-1945, „Arch. Bibl. Muz.”, 1982, t. 44, s. 142 i in.