s. Stanisława Ambroziak

Po śmierci przełożonej generalnej J. Walter (4 XII 1941) przejęła jej obowiązki i pełniła je do końca okupacji. Troszczyła się o rozproszoną wówczas wspólnotę zakonną. Korespondowała z siostrami, a nawet przeprowadziła wizytacje domów: we Włocławku, w Zduńskiej Woli, Kaliszu, Sieradzu, Koninie, Pyzdrach i Poznaniu (zachowało się zdjęcie grupowe wykonane z tej okazji). Wizytacje te, jakkolwiek mniej oficjalne, okazały się bardzo ważne dla podtrzymania ducha jedności w Zgromadzeniu. W tym też celu zalecała siostrom z Włocławka, żeby korespondowały z dowolnie obraną siostrą pozostającą w przymusowym obozie pracy w Bojanowie.

Po wojnie S. Ambroziak zajęła się zwołaniem kapituły generalnej i na niej 25 III 1945 r. ponownie została wybrana na wikarię. Na następnej kapitule, 1 IV 1951 r., wybrano ją na przełożoną generalną, której przysługuje tytuł matki. Jej rządy przypadły w bardzo trudnym okresie dla Kościoła w Polsce, a szczególnie dla zgromadzeń zakonnych. Nasilały się prześladowania: przejmowanie siłą domów dziecka, przedszkoli, zamykanie pracowni i burs, nękanie nadmiernymi podatkami, wzywanie na przesłuchania w prokuraturze, aresztowania sióstr i przetrzymywanie w więzieniu, w tym także jej rodzonej siostry Józefy, należącej do tego samego Zgromadzenia (została zabrana z Michelina w styczniu 1953 i prze bywała dziewięć miesięcy w więzieniu politycznym w Warszawie na Mokotowie).

Stanisława Ambroziak była ofiarna i usłużna, wyróżniała się umiłowaniem ewangelicznego ubóstwa, w myśl zasad głoszonych przez założyciela Zgromadzenia, bp. Wojciecha Owczarka. Praktykowała jego rady i wskazówki, a także starała się naśladować go w postępowaniu. Nie oszczędzała siebie, wyróżniała się pracowitością i ścisłym zachowaniem reguły zakonnej.

Represje komunistyczne ujemnie wpływały na stan zdrowia S. Ambroziak. W 1952 r. zachorowała. Zmarła 5 X 1954 r., po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowana została 7 października na cmentarzu włocławskim, w kwaterze Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi.