s. Józefa Seipp (Sejpp)

Mimo słabego zdrowia dała się poznać jako zdolna organizatorka i pracowita pielęgniarka. Z jej inicjatywy powstała aleja lipowa w parku szpitalnym oraz dobudowano piętrowe skrzydło południowo-zachodnie do głównego budynku szpitalnego, w którym znalazło się pomieszczenie sypialne dla 2 zakonnic na piętrze i jadalnia z kuchnią, także dla szarytek, na parterze. Zaufanie i poważanie jakie miała s. Seipp u personelu szpitalnego oraz pacjentów sprawiło, że kiedy w 1935 r. władze zakonne chciały odwołać ją z Włocławka, dr Wacław Gołębiowski, dyrektor szpitala, interweniował u władz zakonnych i bpa Karola Mieczysława Radońskiego o pozostawienie jej w mieście i szpitalu. Dzięki niej zakupiona została posesja w 1929 r. w Wieńcu Zdroju (powiększona w 1933 r.), na której pobudowano w 1930 r. „Wille Sióstr Miłosierdzia" przeznaczoną na letni wypoczynek i kąpiele lecznicze dla zakonnic i księży. Tutaj także szarytki z s. Seipp na czele znalazły (1940) schronienie po usunięciu ich przez okupanta hitlerowskiego z lecznicy włocławskiej. 8 VII 1940 r. na rozkaz okupanta wraz z podwładnymi wyjechała do Warszawy i od 12 VII 1940 r. pracowała jako pielęgniarka i przełożona w Instytucie Oftalmicznym (ul. Smolna). Podczas powstania warszawskiego, po spaleniu szpitala, przeszła z chorymi do Domu Centralnego (Prowincjalnego) Sióstr Miłosierdzia przy ul. Tamka 35, gdzie pozostała do września 1944 r. Od września tr. do 16 II 1945 r. pracowała jako pielęgniarka w szpitalu dla dzieci w Kielcach (ul. Lipowa 30).

Zaraz po wojnie wróciła do Włocławka i 16 II 1945 r. podjęła pracę w Szpitalu św. Antoniego. Po przejściu na emeryturę w 1950 r. zamieszkała w domu wypoczynkowym sióstr miłosierdzia w pod włocławskim Wieńcu Zdroju, gdzie na stanowisku przełożonej domu, który 21 V 1950 r. z filialnego został przemianowany na samodzielny, pozostawała do śmierci. Zmarła 18 IX 1953 r. i została pochowana na cmentarzu włocławskim przy al. Chopina w grobie sióstr szarytek (przy głównej alei).

Siostra Józefa Seipp jest przedstawicielką szeregu szarytek, które przez 80 lat służyły chorym w szpitalu włocławskim. Niosły posługę pielęgniarską także walczącym o wolność Polski w czasie I wojny światowej (zmarły wtedy wskutek zarażenia przy pielęgnowaniu chorych trzy siostry; jedna na posocznicę, dwie na dur brzuszny), w czasie obrony Włocławka przed bolszewikami w 1920 r. opatrywały rannych na linii obrony, opatrywały żołnierzy walczących na początku II wojny światowej, a w okresie okupacji niosły pomoc ludności cywilnej i żołnierzom konspiracji. 24 II 1962 r. dyrekcja szpitala włocławskiego zwolniła pracujące w nim szarytki, stwierdzając, „nastąpiło to na skutek konieczności procesu laicyzacji tutejszego szpitala". Tej szkody dla mieszkańców Włocławka nie udało się naprawić do dziś.