s. Gabriela (Irena Popiołek)

Po wyzdrowieniu upewniona przez swego spowiednika ks. Edwarda Grzymałę (obecnie błogosławionego w gronie Męczenników II wojny światowej), co do pewności od dawna odczuwanego powołania do stanu zakonnego – zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. Do Włocławka przyjechała 7 III 1939 r. Po kilku miesiącach próby - 8 IX 1939 r. rozpoczęła nowicjat. Z powodu represyjnej polityki Niemców w czasie wojny, na początku 1940 r. musiała opuścić Zgromadzenie, ale przed wyjazdem złożyła ślub czystości. Po krótkim pobycie u rodziców we wsi Pólko, zamieszkała u sióstr Wspólnej Pracy w Kaliszu przy ul. Asnyka 40. Po przesiedleniu sióstr w październiku 1941 r. przebywała z nimi na plebanii w Rypinku, a gdy w 1942 r. siostry opuści by to miejsce, G. Popiołek zamieszkała u sióstr felicjanek w tejże parafii.

Po zakończeniu wojny wróciła do Zgromadzenia 3V 1945 r. i rozpoczęła nowicjat, którego uwieńczeniem było złożenie 3 V 1946 r. pierwszej profesji zakonnej, a 8 XII 1948 r. ślubów wieczystych. Początkowo prowadziła kurs kroju i szycia dla dużej grupy dziewcząt oraz opiekowała się kaplicą w do mu generalnym we Włocławku. Kiedy władze państwowe odmówiły Zgromadzeniu pozwolenia na pro wadzenie kursów, zmuszona była zaniechać tej pracy. Przez 11 lat (1948-1959) kierowała formacją duchowa postulantek (kandydatek do Zgromadzenia).

Jej osobista sylwetka duchowa znana jest przede wszystkim z listów, które pisała w latach 1952 1956 do swojego kierownika duchowego, ks. Stanisława Tywonka, znanego działacza społecznego, podkreślającego szczególnie znaczenie formacji duchowej w rozwoju dojrzałej osobowości, a także z notowanych w latach 1950-1959 adoracji. Z przekazów tych wynika, że siostra Gabriela usilnie pracowała nad sobą. Umiłowała krzyż i cierpienie, obecne nieustannie w jej życiu. Zanotowała: „Doświadczenia i cierpienia, które napotykam na drodze swego życia, to skarby drogocenne". Z radością znosiła umartwienia i cierpienia, a nawet ich pragnęła, aby przez nie więcej ludzi doprowadzić do Boga. Nie musiała na nie czekać: astma połączona z gruźlicą płuc wzmogły się, a puchlina wodna przeszła w stan nowotworowy.

W ostatnich miesiącach życia była już bardzo osłabiona. Ranne przejście z parteru, gdzie mieszkała, do kaplicy na drugim piętrze było dla niej, jak wyznała, „małą Kalwarią". Przygotowana duchowo, z radością oczekiwała na śmierć, jako uwieńczenie ziemskiego życia, otwierające na życie w wymiarze wiecznym. Jej prace, modlitwy, choroba i cierpienia nie były bezowocne także dla ludności Włocławka, ponieważ często ofiarowywała je w ich intencji, szczególnie za tych, którzy byli zaniedbani pod względem religijnym i moralnym.

Zmarła 13 X 1959 r. we Włocławku w domu Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi przy ul. Orlej 9, przeżywszy zaledwie 47 lat. Została pochowana na włocławskim cmentarzu komunalnym (przy ul. Chopina) w kwaterze Sióstr Wspólnej Pracy.