s. Czesława Krasińska

Ponieważ w czasie II wojny światowej dom w Poznaniu został zajęty przez Niemców, w latach 1943-1945 była zatrudniona jako pomoc domowa u rodziny niemieckiej w Poznaniu. Po roku 1945 przyczyniła się do wznowienia działalności powstałego przed wojną przedszkola. W X 1945 r. przyjechała do Włocławka, gdzie prowadziła działalność przez niemal 40 lat (1945-1972, 1980-1992). Najpierw objęła kierownictwo nad przedszkolem i domem dziecka przy ul. Leśnej 2. W 1946 r. została mistrzynią nowicjatu i pełniła tę funkcję do 1951 r.

W czasie V Kapituły Generalnej, 1 IV 1951 r., została wybrana na urząd wikarii generalnej. Często zastępowała w rządach przełożoną generalną, m. Stanisławę Ambroziak, z powodu jej choroby. W 1953 r. interweniowała w sprawie zwolnienia sióstr (m. Marii Tucholskiej, s. Józefy Ambroziak i s. Alojzy Kapuścińskiej) bezprawnie przetrzymywanych przez władze komunistyczne w areszcie.

Podczas VI Kapituły Generalnej w X 1954 r.. zwołanej z powodu śmierci m. Stanisławy Ambroziak, została wybrana na przełożoną generalną zgromadzenia. Pełniła ten urząd przez trzy kolejne sześcioletnie kadencje, do 1972 r. Urzędowanie m. Czesławy Krasińskiej przypadło na najtrudniejszy dla zgromadzeń zakonnych w Polsce Ludowej okres. Spotęgowane represje i utrudnienia ze strony władz państwowych wymagały od niej wiele roztropności w podejmowaniu decyzji. Zgromadzenie doświadczało m.in. aresztowań i więzienia sióstr, zwalniania z pracy, pozbawiania ubezpieczeń, nakładania ogromnych podatków, zagrożeń wejścia na hipotekę placówek, zamykania dzieł oświatowych i wychowawczych (przedszkoli, internatów), nieudzielania koncesji na prowadzenie działalności rzemieślniczej, takiej jak trykotarstwo, krawiectwo, oraz pensjonatów. 13 VIII 1958 r. władze komunistyczne wstrzymały decyzję rozpoczęcia budowy nowego domu zakonnego przy ul. Wojska Polskiego. Ponadto przejęły materiały budowlane oraz zleciły oszacowanie gruntów i części fundamentów celem przekazania na rzecz państwa za zaległości podatkowe.

Za rządów m. Czesławy powstawały nowe placówki: w Zgierzu, Babiaku, Bialotarsku, Zakopanem. Pobudowano nowe domy: w Kłodawie i Inowłodzu. W 1970 r. m. Czesława skierowała trzy siostry do pracy w Anglii - w domu Spokojnej Starości dla Polonii w Laxton Hall, gdzie utworzyły nową placówkę dla opieki nad polskimi emigrantami.

Po zagarnięciu przez władze komunistyczne budynków Seminarium Księży Marianów na Bielanach w Warszawie w 1954 r. przyjęła kleryków mariańskich do domu generalnego zgromadzenia, aby mogli przygotowywać się do posługi kapłańskiej we włocławskim Wyższym Seminarium Duchownym. Korzystali z wydzielonych pomieszczeń domu i posługi sióstr przez 13 lat. Pod osłoną prowadzonego pensjonatu przy ul. Orlej zorganizowała pomoc samotnym matkom w okresie okołoporodowym w osiągnięciu stabilizacji życiowej i rozpoczęciu nowego etapu życia.

Matka Czesława wspierała instytucje kościelne, posyłając podległe jej siostry do pracy w nich. Oprócz prowadzenia katechizacji w różnych parafiach w Polsce członkinie zgromadzenia podjęły w tym czasie m.in. pracę we włocławskich instytucjach kościelnych: w Kurii Diecezjalnej Włocławskiej, redakcji i administracji czasopisma Ateneum Kapłańskie", Niższym Seminarium Duchownym, bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego.