s. Augustyna (Amelia Gabryś)

W okresie II wojny światowej pracowała w Ośrodku Zdrowia i Opieki Społecznej, w Poradni Prawnej w Warszawie przy ul. Grochowskiej, prowadząc sprawy rentowe oraz alimentacyjne. Była też zaangażowana w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz prowadziła korepetycje dla młodzieży przygotowującej się do matury na tajnych kompletach.

W powstaniu warszawskim zginęła jej matka, ona zaś podzieliła los mieszkańców Warszawy. Została ze swoim ojcem deportowana do obozu. W drodze udało im się oderwać od grupy pędzonych ludzi i pozostać w Lesznie k. Błonia. Tutaj spotkała siostry ze Zgromadzenia Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi i pracowała z nimi przez rok, obserwując życie zakonne. Wówczas postanowiła zrealizować pragnienie, które żywiła od 9 roku życia, i wstąpić do zakonu. Zapewniwszy opiekę ojcu, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy we Włocławku 18 X 1945 r. Nowicjat rozpoczęła 11 VII 1946 r. Pierwszą profesję złożyła rok później 11 VII 1947, wieczystą profesję 12 VIII 1952 r.

Jako postulantka ukończyła kurs pedagogiczny i przez pół roku uczyła w szkole im. Jana Długosza we Włocławku. Po pierwszych ślubach w 1947 r. została skierowana przez władze zakonne na Katolicki Uniwersytet Lubelski, aby kontynuować rozpoczęte przed wojną studia prawnicze.

Po otrzymaniu stopnia magistra w 1950 r., z po lecenia biskupa Franciszka Korszyńskiego objęła funkcję referentki zakonnej w diecezji włocławskiej, którą pełniła przez 17 lat. Trudne to były czasy dla Kościoła i zgromadzeń zakonnych. A. Gabryś z całą energią i poświęceniem broniła spraw nie tylko swojej rodziny zakonnej, ale i domów innych zgromadzeń. W okresie likwidacji przez władze państwowe przedszkoli prowadzonych przez siostry zakonne stawała w ich obronie. Została za to aresztowana 10 V 1952 pod niesłusznym zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 252 k.k. w zw. z art. 65 k.p.k. i przebywała w areszcie śledczym w Bydgoszczy ponad dwa i pół miesiąca (do 1 VIII 1952 r.). W areszcie utrudniano jej spełnianie praktyk religijnych. Wice prokurator wojewódzki Wł. Taraszkiewicz w piśmie do przełożonej Zgromadzenia z 14 V1952 r. podaje: „Odnośnie praktyk religijnych zawiadamiam, iż mogą one odbywać się jedynie w ramach obowiązującego regulaminu więziennego”. A. Gabryś kartę zwolnienia z więzienia śledczego otrzymała 1 VIII 1952 r., a zawiadomienie o umorzeniu śledztwa dopiero 30 IX 1952 r.

Następnie A. Gabryś pracowała w Pensjonacie (Hotelu) Zgromadzenia we Włocławku przy ul. Or lej 9. Od lutego 1957 r. do 1973 r. była jego kierowniczką i księgową.

W 1960 r. na kapitule generalnej wybrana została na radną i sekretarkę generalną Zgromadzenia. Funkcję sekretarki we Włocławku pełniła przez dwanaście lat (do 1972). Po jej ukończeniu w latach 1973 1976 była przełożoną w Lubrańcu, równocześnie uczyła dzieci religii w tamtejszej parafii do 1980 r. W tymże roku została przełożoną w Gdańsku - Brętowie przy ul. Ogrodowej 2, jednocześnie praco wała w charakterze sekretarki parafialnej w kościele. p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Gdańsku przy ul. Słowackiego 79. Tworzyła grupy modlitewne dzieci i młodzieży pozaszkolnej, zajmowała się nimi niemal do końca życia.

Amelia Gabryś nie oszczędzała się. Kochała swoje Zgromadzenie i wszystkie siły dlań poświęcała, nie zaniedbując obowiązków względem Boga i bliźnich. Całe jej życie cechował optymizm. Była zatroskana o sprawy Kościoła, Zgromadzenia i Ojczyzny. Jej duch patriotyczny uwidaczniał się zwłaszcza w czasie zajść sierpniowych i stanu wojennego. Miała szczególne nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i Matki Bożej Niepokalanej. Troszczyła się o po wołania zakonne. Zmarła w sobotę 22 września 1990 r. w Klinice Gdańskiej na zawał serca w 74. roku życia i 45. powołania zakonnego. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym w Gdańsku Wrzeszczu 25 września 1990 r. w godzinach po południowych. Ciało złożono w kwaterze sióstr na miejscowym cmentarzu Emaus.