Ks. Władysław Kubicki

Po powrocie ze studiów został zaraz zatrudniony w Seminarium Duchownym we Włocławku, gdzie wykładał literaturę polską i historię Kościoła. Słuchacze podkreślali, że jego wykłady prowadzone były piękną polszczyzną, uczył ich władania piękną mową ojczystą w słowie i piśmie. Chociaż profesorem przestał być już w 1907 r., to dalej służył młodzieży włocławskiej, ucząc religii w szkołach.

Był osobowością ciekawą i bogatą. Interesował się nie tylko literaturą polską i historią. Zastał w seminarium rozmaite zbiory archeologiczne i muzealne i te zaczął porządkować, kładąc podwaliny pod przyszłe Muzeum Diecezjalne. Musiał mieć zatem zacięcie kolekcjonerskie, bo niebawem sam zaczął gromadzić rozmaitego rodzaju zabytki, dzieła sztuki, rękopisy, nabywając je w sobie znany sposób, czyniąc swoje plebanie w Lubaniu i Świerczynie prawdziwymi galeriami sztuki, które umiłował i których strzegł pieczołowicie.

Był znakomitym znawcą języka łacińskiego i dlatego zaproponowano mu w 1924 r. współudział w tłumaczeniu De civitate Dei św. Augustyna. Ostatecznie tłumaczenia tego dzieła dokonał sam i zostało ono wydane drukiem w Poznaniu w latach 1930-1937. Jako badacz i tłumacz św. Augustyna, w 1930 r. wziął udział w Kongresie Eucharystycznym, jaki odbył się w Kartaginie.

Nie był synem Kujaw, lecz przez pracę we włocławskim Seminarium Duchownym i przez kujawskie parafie, gdzie pracował, z Włocławkiem i Kujawami związał się na trwałe, gromadząc wszelkie pamiątki z przeszłości Kujaw.

Trudno stwierdzić dlaczego, ale swoje cenne zbiory przeznaczył dla klasztoru jasnogórskiego w Częstochowie. Może przeczuwał, co stanie się z zasobami kultury we Włocławku podczas nadciągającej burzy wojennej.

Zmarł w Świerczynie 26 II 1937 r. i tam najpierw został pochowany. Jednak upomnieli się o niego parafianie z Lubania i 14 IV 1938 r. doczesne jego szczątki spoczęły ostatecznie na cmentarzu lubańskim.

W nekrologu współczesny mu ksiądz Kneblewski napisał, że Kujawy ze śmiercią tego kapłana, nieco przedwczesną, poniosły stratę, bo ukochał ziemię kujawską i zbierając pamiątki, chciał budzić u jej mieszkańców ducha patriotyzmu lokalnego, tak przecież ważnego, a który niestety coraz to bardziej zanika.