Ks. Stefan Szczeblewski

W pamięci ówczesnych podopiecznych zapisał się jako wychowawca łatwo nawiązujący kontakt z młodzieżą i powszechnie przez nią akceptowany. Po ukończeniu studiów został wyświęcony na kapłana 5 VI 1960 r. w kościele św. Mikołaja w Kaliszu. Po święceniach najpierw pracował, zaledwie miesiąc, jako prefekt szkół we Włocławku (od 1 IX 1960), a następnie jako wikariusz w Lubaniu (od 6 X 1960).

W 1961 r. został skierowany na studia specjalistyczne z historii Kościoła w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Trafił tutaj na prowadzone przez znanego historyka, bernardyna o. Hieronima Eugeniusza Wyczawskiego (1918-1993) seminarium z nowożytnej historii Kościoła Powszechnego w Polsce. W 1965 r. (22 VI) po złożeniu wymaganych egzaminów i przedstawieniu pracy pt. „Bernardynki kaliskie. Studium źródłoznawcze o tzw. kaliskim kopiarzu" (Warszawa 1965) uzyskał stopień magistra teologii w zakresie historii Kościoła. Zamierzając kontynuować pracę naukową, podjął w celu uzyskania doktoratu opracowanie tematu: „Diecezja kujawsko-kaliska w okresie rezydencji ordynariuszy w Kaliszu (1818-1850)". Zebrał materiały do pracy, ale z powodu obciążenia różnymi obowiązkami dydaktycznymi i duszpasterskimi w diecezji nie ukończył jej.

Od 1 IX 1965 r. ks. Szczeblewski objął, jako profesor, wykłady z historii Kościoła w Seminarium włocławskim i prowadził je przez 15 lat (zwolniony 15 VII 1980). Otrzymał najpierw wykład kursoryczny dziejów Kościoła, a w 1967 r. przejął też, prowadzone dotychczas przez ks. S. Librowskiego, seminarium naukowe (pod jego kierunkiem powstało ok. 20 prac dyplomowych, niektóre z nich na poziomie prac magisterskich).

Dodatkowo był obciążany różnymi zajęciami duszpasterskimi. Najpierw pracował na półetatu jako wikariusz parafii katedralnej (1 IX 1967-14 XII 1968), następnie przez niespełna trzy lata (1 IX 1969-15 VII 1972) był kapelanem Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi w ich Domu Głównym we Włocławku. W tym czasie (od 1 IX 1971) bp Jan Zaręba mianował go ponadto penitencjarzem katedralnym i skierował do pomocy w pracy duszpasterskiej w parafii katedralnej we Włocławku. Wreszcie 15 VII 1972 r. został skierowany jako duszpasterz do parafii w pod włocławskim Rózinowie.

Gdy w 1982 r. stało się realne wznowienie czasopisma diecezjalnego „Ład Boży" (wychodzącego w 1945-1953), bp Zaręba zlecił ks. Szczeblewskiemu zorganizowanie redakcji i administracji czasopisma we Włocławku, co ks. Szczeblewski zrealizował w ciągu kilku miesięcy 1982 r. Pod jego kierunkiem zostało przygotowanych 19 pierwszych numerów „Ładu Bożego": 17 numerów w 1982 r. (pierwszy numer ukazał się 30 V) i dwa w 1983 r. W tych numerach pojawiały się też pisane przez niego teksty.

Kiedy już wszystko było zorganizowane, bp Zaręba niespodziewanie w styczniu 1983 r. powierzył ks. Szczeblewskiemu parafię Kłodawa i mianował go dziekanem kłodawskim. Te pięć lat proboszczowania w Kłodawie nie były szczęśliwym okresem w jego działalności. Cały kompleks zabudowań pokarmelitańskich, należący teraz do parafii, był bardzo zniszczony i wymagał szybkiego kompleksowego remontu. Nie mając specjalnych predyspozycji do prac gospodarczych, nie potrafił uporać się z wielkim wyzwaniem, jakie stanęło w tym zakresie przed nim.

W 1988 r. ks. Szczeblewski złożył rezygnację z parafii w Kłodawie na ręce nowego biskupa włocławskiego Henryka Muszyńskiego, który udzielił mu rocznego urlopu naukowego na ukończenie pracy doktorskiej (z zamieszkaniem w Lipnie). Jednak przebyta wkrótce poważna choroba uniemożliwiła te plany. W 1989 r. (10 VI) został mianowany kapelanem w Szpitalu Wojewódzkim we Włocławku. Funkcję tę pełnił przez 13 lat, z dużym pożytkiem dla pacjentów szpitala i jego personelu medycznego (zwolniony z niej został 30 VI 2002 r. z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego).

Oprócz prac pisanych na stopień ks. Szczeblewski ma w swym dorobku naukowym jeden znaczący artykuł: Seminarium duchowne diecezji włocławskiej, napisany z okazji 400-lecia tej instytucji i wydrukowany w „Ateneum Kapłańskim" (1969, t. 72, s. 237-256), oraz kilka mniejszych tekstów. Zgromadził do swego użytku księgozbiór (ok. 1,5 tys. tomów), służący mu jako warsztat pracy naukowej i pomoc do pracy duszpasterskiej; księgozbiór ten po przejściu na emeryturę podzielił między różne instytucje.

Ksiądz Szczeblewski miał predyspozycje do głoszenia kazań, rozważań, konferencji, mówił bowiem w sposób refleksyjny, „ciepły”, podniosły, często nawiązywał do nauczania Jana Pawła II. Jako wyróżniający się kaznodzieja znany był nie tylko w diecezji włocławskiej, ale także poza jej granicami i często był zapraszany do prowadzenia rekolekcji i misji.

Uznaniem jego zasług dla diecezji włocławskiej było mianowanie go kanonikiem gremialnym kapituły kolegiackiej w Sieradzu (11 IV 1993).

Po zakończeniu posługi w Szpitalu Wojewódzkim we Włocławku zamieszkał w domu księży emerytów w Ciechocinku, gdzie przeżył jeszcze 12 lat, udzielając się czasami w duszpasterstwie. Zmarł tam 5 I 2014 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu.