Ks. Stefan Downar

W 1924 r. ks. Downar ze względu na zbyt dużą ilość godzin (ok. 50 godz. tygodniowo) zrezygnował z etatu prefekta szkoły powszechnej w Pyzdrach (mianowany 2 IX 1921 r. przez MWRIOP). W tym też czasie studiował historię na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie 11 XII 1925 r. uzyskał dyplom nauczyciela historii szkół średnich i seminariów nauczycielskich. Tego samego roku (8 XI) został radnym miejskim w Pyzdrach oraz członkiem Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Słupcy. Był również członkiem Rady Powiatowej w Koninie.

Po 12 latach pracy na stanowisku wikariusza i prefekta w Pyzdrach 29 VIII 1928 r. został mianowany proboszczem tej parafii. Pełniąc tę funkcję, przyczynił się do odnowienia kościoła parafialnego oraz odzyskania i odnowienia kościoła poklasztornego. Angażował się również w działalność społeczno-polityczną i 8 IX 1935 r. został wybrany na posła okręgu kolsko- konińskiego nr 19. Na prośbę biskupa włocławskiego zrezygnował 12 IX 1935 r. z pełnienia funkcji proboszcza parafii Pyzdry. I chociaż w jego obronie w specjalnym piśmie do biskupa włocławskiego wystąpili księża dekanatu słupeckiego zebrani na konferencji dekanalnej w Lądzie (19 IX 1935 r.), to jednak z dniem 18 XII 1935 r. ks. Downar został proboszczem parafii Zbrachlin na Kujawach.

Będąc posłem, pracował w dwóch komisjach sejmowych: oświaty (do grudnia 1937 r.) i regulaminowej. W październiku 1935 r. i w marcu 1936 r. został wybrany do specjalnej komisji sejmowej, która miała rozpatrzyć projekt ustawy o upoważnieniu prezydenta RP do wydawania dekretów. W interpelacji poselskiej z lipca 1938 r. zaproponował wprowadzenie możliwości zawieszenia działalności organizacji niemieckich, zwłaszcza narodowosocjalistycznych. Przyczynił się też do uzyskania przez KUL pełnych praw akademickich, za co rektor tej uczelni, ks. Antoni Szymański, dziękował w liście (31 III 1938 r.) do biskupa Karola Radońskiego.

Za swoją działalność ks. Downar został odznaczony Krzyżem Niepodległości (1937) i Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. Aresztowany przez Niemców 21 X 1939 r. był więziony w Aleksandrowie Kuj., a następnie w zakładzie dla umysłowo chorych w Świeciu i klasztorze werbistów w Górnej Grupie. Od 28 II 1940 r. przebywał w obozie koncentracyjnym Stutthof, a następnie od 10 IV 1940 r. w Sachsenchausen, i w Dachau od 14 XII 1940 r. (nr 22496), blok 28. Przeznaczony do grupy inwalidów (tych, którzy nie powinni żyć), został 4 V 1942 r. zagazowany.