Ks. Stanisław Pruski

Po powrocie z Ameryki przez sześć lat (14 VII 1912-1 X 1918), w tym także w bardzo trudnym okresie I wojny światowej, prowadził sprawy gospodarcze Seminarium Duchownego we Włocławku jako prokurator, czyli dyrektor ekonomiczny. W tym czasie, w 1914 r., seminarium otrzymało oświetlenie elektryczne z zainstalowanej turbiny. Sporządzono także plany rozbudowy gmachów seminaryjnych (m.in. osobnego budynku dla biblioteki seminaryjnej), która miała rozpocząć się w 1919 r., ale nie doszło do tego z powodu galopującej inflacji. Następ- nie przez 12 lat (1 X 1918 r.-1 IX 1930 r.) prowadził sprawy finansowe Kurii Diecezjalnej we Włocławku jako skarbnik. Starał się m.in. o zgromadzenie środków finansowych na naprawienie szkód wyrządzonych przez ostrzał bolszewicki Włocławka w 1920 r.- także jako członek powstałego we wrześniu 1920 r. Głównego Komitetu Pomocy Biskupowi Włocławskiemu [Stanisławowi Zdzitowieckiemu] - m.in. odbudowę pałacu biskupiego, a także na poważną inwestycję, jaką była budowa gmachu Gimnazjum im. ks. Jana Długosza (przy ul. Łęgskiej 26).

Jednocześnie był nominalnym administratorem parafii w Myśliborzu (1912-1913), następnie w Lubotyniu (1913-1916), a wreszcie przez 14 lat (1916-1930) nominalnym proboszczem w Radziejowie. (Stanowiska takie były dawane księżom pracującym w kurii lub seminarium jako źródła utrzymania; faktycznie funkcje duszpasterskie spełniał tam inny kapłan. Parafianie przeważnie nie byli zachwyceni takim stanem i błagali bpa o proboszcza, który by przebywał na miejscu. Tak było i w przypadku ks. Pruskiego). W 1930 r., po 40 latach pracy, już schorowany (szczególnie dokuczało mu chroniczne zapalenie krtani), został przeniesiony w stan spoczynku, otrzymując państwowy zasiłek emerytalny.

Od czasu przybycia do Włocławka, także po przejściu na emeryturę, udzielał się w życiu politycznym, społecznym i kulturalnym miasta. W wyniku wyborów z 9 III 1919 r. wszedł z listy nr 1 (Komitet Narodowy) jako radny do Rady Miejskiej. Był członkiem powołanego w 1925 r., z inicjatywy Oddziału Kujawskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Komitetu Budowy Muzeum Ziemi Kujawskiej, przy zbiegu ulic Szkolnej (obecnie Mickiewicza) i Ogrodowej (obecnie Słowackiego). Należał do popierających Kasę im. Mianowskiego (1928), był prezesem Zarządu Banku Spółdzielczego we Włocławku (1933, 1937), członkiem w Radzie Powiatowej Włocławka z gminy Łęg (1938-1939), choć nie są to zapewne wszystkie funkcje pełnione przez niego we Włocławku.

Władza diecezjalna wysoko oceniła tę nietypową dla kapłana pracę i odznaczyła go najpierw (1918). godnością kanoniku honorowego, potem (1924) kanonika gremialnego, a wreszcie (1931) prałata archidiakona kapituły kolegiackiej w Kaliszu.

Po przejściu na emeryturę zamieszkał na stałe we własnej willi w Wieńcu-Zdroju, podwłocławskim sanatorium, z którym był związany od momentu jego powstania, będąc jego współzałożycielem. W 1923 r. wszedł jako udziałowiec do spółki "Zdrojowisko Siarczane Wieniec Spółka z o.o." (na początku 1931 r. posiadał 259 udziałów z ogólnej puli 1 tys. akcji, co stanowiło 25,9% kapitału akcyjnego). Przez wiele lat był członkiem "Zarządu Zdrojowiska Wieniec", a w 1923 r. pełnił funkcję wiceprezesa. Wszelkimi możliwymi sposobami propagował zalety tego uzdrowiska i przyczyniał się do jego rozwoju. M.in. nakłonił siostry szarytki pracujące w szpitalu włocławskim do zakupu działki w Wieńcu-Zdroju i wybudowania domu letniskowego dla sióstr (po wojnie stał się on właściwym domem zakonnym). W 1929 r. pobudował z własnych funduszy niewielki drewniany kościółek w stylu zakopiańskim (rozebrany w czasie wojny przez Niemców), w którym odprawiał nabożeństwa dla kuracjuszy i mieszkańców Wieńca-Zdroju. Po wybuchu wojny pozostał w Wieńcu-Zdroju, gdzie zmarł 3 V 1940 r. (data z dawnego nagrobka). 6 V został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wieńcu.