Ks. Michał Szwabiński

W 1932 r. powrócił do diecezji i został skierowany do pracy we Włocławku: od 1 VII 1932 r. objął stanowisko wikariusza w parafii św. Jana, a 19 września tr. został mianowany prefektem w zawodowej szkole dokształcającej.

Władza diecezjalna pragnęła, aby objął także patronat nad Chrześcijańskim Zjednoczeniem Zawodowym we Włocławku, ale on tłumaczył się, że nie zna warunków polskich i najchętniej pracowałby jedynie w duszpasterstwie. Pomimo tych zastrzeżeń już w drugiej połowie 1932 r. występuje w dokumentach Starostwa Powiatowego we Włocławku jako patron Chrześcijańskiego Zjednoczenia Zawodowego. Przyczynił się do umocnienia i rozwoju chrześcijańskich związków zawodowych (liczyły one wtedy najwięcej członków spośród wszystkich związków zawodowych w mieście) przez zorganizowanie ich na zasadzie samowystarczalności, co zdecydowało o stworzeniu trwałych podstaw finansowych, utworzenia koła żon związkowców oraz wznowienia Stowarzyszenia Młodzieży Pracującej „Odrodzenie". Rozwinął prowadzoną już od kilku lat działalność oświatową wśród robotników, opierając ją w 1932 r. na statucie ogólnopolskiego Stowarzyszenia Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego oraz zorganizował samodzielne Towarzystwo ChUR, które zostało zalegalizowane we włocławskim starostwie. Współdziałał w tym zakresie z prezesem ChUR-u ks. Stefanem Wyszyńskim, swoim kolega kursowym z seminarium włocławskiego, a późniejszym Prymasem Polski.

Był członkiem Zarządu Bratniej Pomocy Duchowieństwa Rzymskokatolickiej Diecezji Włocławskiej (w latach 1932-1939).

W 1934 r. (15 VI) został mianowany administratorem parafii w Grabkowie, która okazała się ostatnią jego placówką duszpasterską. Z odznaczeń państwowych ks. Szwabiński otrzymał za pracę na polu społecznym Złoty Krzyż Zasługi (1938).

W pierwszych dniach wojny, uciekając przed frontem wojennym, dotarł aż do Lublina. Wrócił stamtąd razem z ks. Stefanem Wyszyńskim i podjął pracę w swojej parafii Grabkowo. Po dwóch latach został aresztowany przez Niemców 6 X 1941 r. i umieszczony w klasztorze salezjańskim w Lądzie, a następnie 30 października t.r. przewieziony do Dachau. Zapisano go pod numerem 28414 i umieszczono na bloku 28. Przez pewien czas pełnił obowiązki tłumacza i prowadził kantynę dla więźniów. Miał zatem bardziej znośne, w stosunku do innych, warunki bytowania. Mimo wszystko, na wiosnę włączono go do grupy inwalidów. Zabrany został na śmierć przez uduszenie gazem 28 V 1942 r. Miejsce śmierci i pochowania są nieznane.