Ks. Michał Lenczowski

LENCZOWSKI (LENCZEWSKI) MICHAŁ MIKOŁAJ h. Strzemię (1736-1802), kapłan, proboszcz kaczewski i piotrkowski, kanonik włocławski i kruszwicki.

Urodził się w 1736 r., jako syn Jakuba i Wiktorii z d. Dembowskiej h. Jelita, córki biskupa Jana Dembowskiego, który jako wdowiec przyjął stan duchowny i do swojej śmierci był M. Lenczowskiego protektorem. Należał więc do bliskiego otoczenia biskupa. Pisał się „de Lenczow” w województwie łęczyckim. Nie znamy jego dzieciństwa. Rodzice zapewne dość wcześnie obrali dla niego karierę duchowną. Studiował w seminarium płockim, gdzie w 1759 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa płockiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego. Już 20 IX 1759 r. jego dziadek, biskup sufragan włocławski J. Dembowski, dał mu probostwo w Kaczewie koło Piotrkowa Kujawskiego, po zmarłym Michale Raczkowskim (mimo że był wówczas klerykiem niższych święceń). W parafii tej nie rezydował, ale utrzymywał w niej dla posługi duszpasterskiej wikariusza. Zrezygnował z parafii dopiero 8 II 1775 r. Biskup J. Dembowski zawarł z nim kontrakt w 1782 r.. w sprawie trzyletniej dzierżawy chłopskiej wsi Kaczewo za sumę 550 złp. rocznie. Później dzierżawa została opatrzona nowym kontraktem. 16 VIII 1760 r. bp J. Dembowski obdarzył go kanonią kruszwicką -po zmarłym synu Wojciechu Dembowskim. Rok później tenże biskup mianował M. Lenczowskiego swoim kapelanem i kanonikiem kruszwickim.

W 1762 r. mianowany został na probostwo piotrkowskie przez kanonika katedry włocławskiej i sędziego duchowego konsystorza Macieja Nałęcza. Duszpasterzował w kościele piotrkowskim przez 38 lat (1762-1800). Przeważnie przebywał poza terenem parafii. Zastępowali go wikariusze, choć w oczach parafian uchodził za gorliwego kapłana. Szczególnie żywo angażował się w kwestie piotrkowskiej szkoły. Za jego czasów zostały odnowione kościół i plebania oraz wyremontowane budynki przykościelne.

30 III r. został kaznodzieją i kanonikiem katedry włocławskiej, dzięki czemu wchodził w skład kapituły włocławskiej. Według Adama Bonieckiego, miał być również kanonikiem lubelskim.

W 1788 r. objął funkcję komisarza dóbr biskupich, ekonoma tej diecezji, począł spisywanie funduszy Seminarium Duchownego. Trzy lata później, z ramienia bp. Józefa I. Rybińskiego, został mianowany komisarzem cywilno- wojskowym na województwo inowrocławskie. Tenże biskup w dowód zasług dla diecezji 8 VIII 1796 r. nadał mu (po biskupie sufraganie M. Chyczewskim /zm. 1794/) dziesięcinę gracjalną ze wsi Jaksice. M. Lenczowski był również wykonawcą testamentu bp. M. Chyczewskiego. W 1792 r. M. Lenczowski otrzymał Order Św. Stanisława.

W 1798 r. kanonik M. Lenczowski zrezygnował z kandydowania na stanowisko archidiakona włocławskiego (po śmierci K. Lipskiego). W zamian został powołany 3 IV 1800 r. na kustosza i otrzymał kolejną kanonię.

Zmarł 29 XII 1802 r. we Włocławku. Pogrzeb jego odbył się 3 I 1803 r.; pochowany został we Włocławku.