Ks. Marian Rzeszowski

Podczas wojny podjął studia humanistyczne (anglistykę) najpierw na tajnym Kursie Akademickim w Częstochowie (Uniwersytet Ziem Zachodnich), a następnie już po wojnie -na Uniwersytecie Poznańskim. Przerwał je w 1947 r. i podjął studia doktoranckie na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W lipcu 1949 r. na Wydziale Teologicznym UW otrzymał, na podstawie pracy "O.C.C. Martindale TJ - kaznodzieja aktualny", doktorat teologii z zakresu homiletyki. Posiadł dobrą znajomość języków nowożytnych, m.in. angielskiego, niemieckiego i francuskiego. Zaraz po święceniach kapłańskich pracował w diecezji częstochowskiej. Pełnił funkcję prefekta w Kamieńsku (1935-1937) i Częstochowie (Gimnazjum i Liceum im. R. Traugutta) (1937-1944). Przez trzynaście miesięcy, od września 1947 r. do października 1948 r., z polecenia biskupa częstochowskiego, pełnił obowiązki redaktora tygodnika "Niedziela". W latach 1950-1953 był wykładowcą w Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Z kolei przez niespełna rok był proboszczem w parafii Karpacz.

Do Włocławka ksiądz Rzeszewski przeniósł się w połowie 1954 r. i pozostał tu - poza kilkumiesięcznym okresem pracy proboszczowskiej w Koninie w 1958 r. aż do śmierci. Drugim epizodem proboszczowskim była czteromiesięczna funkcja proboszcza włocławskiej parafii pw. św. Jana (1960). Ta stałość została potwierdzona w 1958 r. inkardynacją, czyli przejściem z diecezji częstochowskiej i urzędowym włączeniem w skład duchowieństwa diecezji włocławskiej.

Głównym nurtem pracy księdza Rzeszewskiego było pisarstwo oraz wykłady i zajęcia w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Oprócz wykładów z teorii i praktyki kaznodziejstwa przez wiele lat nauczał teologii pastoralnej, katolickiej nauki społecznej oraz prowadził lektoraty języków angielskiego i niemieckiego, a także, okresowo, prowadził zajęcia z fonetyki oraz medycyny pastoralnej.

Wykaz jego publikacji obejmuje ponad 220 tytułów. Niektóre zostały wydane już po śmierci autora, pośrednio potwierdzając wartość jego pisarstwa. Najbardziej znanymi jego dziełami są: Kaznodziejstwo (Warszawa 1957), Posługa słowa (Poznań 1967), Nasza posługa dziś (Poznań 1976), Domu rodzinny, domu nasz (Poznań 1983), Budowniczowie pomostów pilnie poszukiwani (Poznań 1984). Są to publikacje z teorii i praktyki kaznodziejskiej, a także zawierające zbiory kazań.

Ksiądz Rzeszewski uważany był za czołowego teoretyka i praktyka kaznodziejstwa w Polsce. Był urodzonym publicystą, wyczulonym na zjawiska społeczno-religijne, reagującym na nie ostrym, żywym i głębokim tekstem. Równolegle do tego zajmował się pisaniem tekstów kaznodziejskich, które rozprowadzał w maszynopisach wśród księży diecezji włocławskiej. Wiele czasu, zwłaszcza w latach 60., poświęcał głoszeniu kazań okolicznościowych i rekolekcyjnych nie tylko na terenie Włocławka i diecezji, ale także w licznych i znaczących środowiskach całego kraju. Działalność kaznodziejska przysparzała mu też kłopotów, gdyż ówczesne władze się w jego wystąpieniach ataków i krytyki ustroju socjalistycznego.

Biskup włocławski odznaczył go w 1972 r. tytułem kanonika honorowego kapituły katedralnej. Zmarł 4 VII 1982 r. we Włocławku. Pochowany został w kwaterze kapłańskiej na włocławskim cmentarzu komunalnym. Jego nazwisko figuruje na tablicy upamiętniającej zmarłych rektorów i profesorów w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku.