Ks. Ludwik Bartłomiej Bromirski

Po święceniach objął obowiązki wikariusza parafii w Raciążku, a następnie (1854 r.) w Witowie, skąd po zaledwie dwóch miesiącach został przeniesiony do Osięcin i powierzono mu tam zarząd miejscowej parafii, gdzie za jego sześcioletniej kadencji (1854-1860) z fundacji miejscowych ziemian został zbudowany, istniejący dotąd, kościół. Następnie otrzymał prezentę od Joanny ze Słubickich Mniewskiej, dziedziczki obszernych dóbr lubranieckich, na probostwo w Lubrańcu, i tu od XII 1860 r. pozostawał aż do śmierci, czyli ponad 40 lat.

Dokonał tu wielu dzieł. Jego staraniem stary lubraniecki kościół parafialny, niegdyś prepozytura kan. regularnych, został gruntownie wyremontowany i wymalowany; wszystkie sprzęty oraz aparaty odrestaurowane i utrzymane we wzorowym porządku. Czynił też przygotowania do budowy nowego kościoła parafialnego. Niemniej gorliwie zabiegał o stan moralny swej parafii, gdyż cenił sobie pracę duszpasterską i oddawał się jej z wielkim zaangażowaniem, nie tylko zresztą we własnej parafii, ale także w całej okolicy. Na przykład od 1855 r., najpierw jako komendarz osięciński, a później jako proboszcz lubraniecki, każdego roku przyjeżdżał z pomocą w słuchaniu spowiedzi do Wieńca na odpust św. Mikołaja, a przez 40 lat do Dąbia na odpust św. Rocha, gdzie zawsze celebro- wał sumę. Także w Brześciu, Kruszynie i innych okolicznych parafiach pomagał proboszczom, bez względu na porę roku i stan swego zdrowia.

Zaoszczędzone osobiste fundusze przeznaczył niemal w całości na dzieła dobroczynne. Własnym kosztem wybudował dwa okazałe murowane domy: jeden przeznaczony na ochronkę dla sierot i przytułek dla starców parafii lubranieckiej; drugi- na jednoklasową szkołę; oba wybudowane wg najnowszych przepisów dotyczących takich budowli. Książki, które kupował i chętnie czytał, przeznaczył dla swoich następców proboszczów i parafian, tworząc bibliotekę parafialną. W celu zapewnienia trwałości tym dziełom wystarał się dla nich o zatwierdzenie rządowe.

Za prace te w 1881 r. wynagrodzony został kanonią honorową kaliską.

Od 1893 r. chorował na oczy i aby nie dopuścić do całkowitej ślepoty, lek. musieli mu wyjąć prawe oko. Poddał się tej przykrej operacji z ufnością, a pomimo kalectwa, nie stracił ani radosnego usposobienia, ani nie ustał w pracy kapłańskiej. Dopiero od śmierci zacnej swej kolatorki, Joanny Mniewskiej, której był roztropnym doradcą, chociaż na ciele czuł się jeszcze stosunkowo zdrowy, przeczuwał jednak bliską swą śmierć i przygotował sobie na miejscowym cmentarzu grób, w którym po śmierci został złożony.

Zm. 3 VI 1901 r. na zapalenie płuc, przeżywszy 73 lata, w tym 48 lat w kapłaństwie.