Ks. Leszek Zbigniew Tokarski

Po święceniach kapłańskich przez 15 lat pracował jako wikariusz w różnych parafiach diecezji włocławskiej, w tym przez niespełna siedem lat w parafiach miasta Włocławka. Pierwszą jego placówką duszpasterską była parafia Sadlno, gdzie przez ponad półtora roku pełnił funkcję wikariusza (31 VII 1963-28 I 1965). Z kolei przez ponad dwa lata (28 I 1965-30 VI 1967) pracował w tym samym charakterze w parafii Królików (dziś należącej do archidiecezji gnieźnieńskiej). Przez następne dwulecie (30 VI 1967-28 VIII 1969) działał jako wikariusz w parafii św. Stanisława we Włocławku, przez pięć lat (28 VIII 1969-1 VII 1974) w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zduńskiej Woli. Ostatnie pięciolecie prze pracował we Włocławku jako wikariusz parafii katedralnej we Włocławku (1 VII 1974-3 I 1979). Najwięcej satysfakcji w działalności na stanowisku wikariusza - jak sam nieraz powtarzał-dawało mu katechizowanie młodzieży oraz inne formy duszpasterstwa młodzieżowego. Zwłaszcza na ostatnich dwóch placówkach wikariuszowskich zdynamizował grupy ministrantów, co prawdopodobnie - było rozwinięciem doświadczeń z lat nauki w szkole salezjańskiej. W okresie wakacyjnym organizował dla ministrantów obozy wędrowne. Jego inicjatywy zderzały się jednak z restrykcjami władz komunistycznych. I tak na przykład w 1972 r., kiedy dla bezpieczeństwa i pomniejszenia kosztów grupę ministrantów ze Zduńskiej Woli ulokował na terenie rodzinnej posesji w Aleksandrowie Kujawskim, otrzymał od miejscowego Prezydium PRN pisemny zakaz odbycia zgromadzenia w domu rodzinnym.

Okres jego pracy proboszczowskiej miał nieczęsto spotykany początek. Rozpoczynał bowiem ją łącząc przez dwa miesiące (8 XI 1978-3 I 1979), dotychczasową funkcję wikariusza katedralnego i nowe zadanie zastępcy proboszcza parafii Karnkowo, szykującego się do odejścia z parafii. Przez następne trzy miesiące (3 1-31 III 1979) pełnił te same obowiązki, ale już na miejscu, w Karnkowie, jako tzw. wikariusz substytut. Samodzielnie, choć tylko z tytułem wikariusza zarządcy (to był sposób ówczesnego biskupa włocławskiego Jana Zaręby na ominięcie wymogów władz komunistycznych z powodu ciągłej jeszcze ich uzurpacji do tzw. zatwierdzania proboszczów) zaczął pełnić swój urząd 31 III 1979 r., a od 17 VIII 1979 r. jako administrator tejże parafii, w której rozpoczął remont kościoła parafialnego. Pracował tam do 1 IX 1982 r. W podobnym trybie, jako wikariusz zarządca, pracował następnie niespełna rok w parafii Szpetal Górny (1 IX 1982-30 VI 1983), gdzie przystąpił do budowy domu parafialnego.

Największe wyzwanie stało jednak dopiero przed nim. W dniu 11 VI 1983 r., po wielu latach starań, biskup Zaręba ustanowił we Włocławku parafię Św. Maksymiliana Marii Kolbego. Obejmowała ona część terenu nowo powstałej dzielnicy Południe. Do faktycznego utworzenia parafii, wydzielonej z parafii macierzystej - św. Stanisława, w tym do zbudowania kościoła i zaplecza parafialnego, skierowany został właśnie ks. Tokarski. Funkcję swoją rozpoczął 30 VI 1983 r. od uzgodnień urzędowo-formalnych. Dopiero w trzy miesiące później, po poświęceniu placu pod budowę i postawionej na nim tymczasowej kaplicy, mógł zacząć faktyczne działanie duszpasterskie. Tytuł formalny proboszcza tej parafii otrzymał 5 IV 1986 r. Budowa kościoła parafialnego, według projektu Jerzego Kociołowicza, pod kierunkiem ks. Tokarskiego przebiegała sprawnie i po sześciu latach, w 1992 r.. pod zadaszonymi murami nowego kościoła, odprawiono pierwsza pasterkę. W następnych latach uzupełniane było wyposażenie i ostateczny kształt świątyni. Ostatni istotny element bryły świątyni, wieżę, w trzy miesiące po śmierci ks. Tokarskiego dokończył jego następca - ks. Lesław Politowski.

Prócz działalności ściśle duszpasterskiej, od 21 IX 1974 r. do śmierci, pracował w Sądzie Kościelnym diecezji włocławskiej; najpierw jako jego notariusz, od 23 IV 1988 r. jako obrońca węzła, a od 24 I 1989 r. jako sędzia. Przez pewien czas, od 1994 r. był wicedziekanem dekanatu włocławskiego II. Od 8 IX 1982 r. pełnił obowiązki dekanalnego wizytatora nauki religii.

Jak przystało na kapłana legitymującego się stopniem uniwersyteckim, posiadał dobrze zaopatrzony księgozbiór osobisty, przede wszystkim w publikacje z zakresu teologii oraz innych dziedzin wiedzy przydatnych w pracy duszpasterskiej i katechetycznej. W 1993 r. zainicjował wydawanie gazetki parafialnej pt. „Nasza Parafia", ukazującej się dwa razy w roku (na święta wielkanocne i Bożego Narodzenia), w której m.in. publikował swoje pisane okazjonalnie utwory poetyckie. W 1998 r. zostały wydane (przez włocławską drukarnię Expol) dwa tomiki jego wierszy: Szukam Ciebie, Panie oraz U kresu drogi (ten ostatni pośmiertnie).

Za zasługi dla diecezji, szczególnie w zakresie działalności katechetycznej i organizacji nowej parafii we Włocławku, odznaczony został godnością kapelana papieskiego (18 II 1992).

Zmarł nagle, 20 VIII 1998 r. (w wieku 61 lat), podczas urlopu na Mazurach, który podobnie jak w poprzednich latach-spędzał z ministrantami. Pochowany został w kwaterze kapłańskiej cmentarza komunalnego we Włocławku przy al. Chopina. W kościele św. Maksymiliana ufundowano mu tablicę pamiątkową.