Ks. Józef Łykowski

(1886-1929), ks., wychowanek, a potem prof. Seminarium Duchownego we Włocławku, dyrygent chórów katedralnych.

Urodził się 29 X 1886 r. W 1904 r. wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, w którym odbył pięcioletnie studia filozoficzne i teologiczne w latach 1904-1909. Śpiewu uczył go tutaj w tym czasie ks. Leon Moczyński (1860-1914), znany propagator odnowy muzyki kościelnej według zasad ruchu cecyliańskiego. Po ukończeniu studiów seminaryjnych przyjął święcenia kapłańskie 29 VI 1909 r. w katedrze włocławskiej z rąk biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego. W tym samym roku został skierowany na studia do Akademii Duchownej w Petersburgu, których nie ukończył. Po jednorocznym wikariacie w parafii Lądek (1910-1911) znowu podjął studia specjalistyczne z teologii, tym razem na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, gdzie kształcił się w latach 1911-1913 i zdobył stopień bakalarza teologii.

Po ukończeniu studiów został skierowany do pracy duszpasterskiej. Władza diecezjalna powierzała mu kolejno stanowiska wikariusza: parafii Łask (1913), następnie parafii Najświętszej Maryi Panny w Pabianicach (1913-1914), wreszcie parafii św. Zygmunta w Częstochowie (1914-1920). Będąc wikariuszem w tej ostatniej, znalazł się po wybuchu I wojny światowej w Rosji, skąd wrócił do kraju dopiero w 1918 r. Wówczas bp Stanisław Zdzitowiecki powołał go na stanowisko profesora śpiewu w Wyższym Seminarium Duchownym i dyrygenta chórów katedralnych. Nic nie wskazuje na to, żeby ks. Łytkowski miał specjalistyczne wykształcenie w dziedzinie muzyki, ale po ustąpieniu w czerwcu 1918 r. ks. Kazimierza Bussa ze stanowiska profesora muzyki i dyrektora chórów katedralnych, diecezja włocławska nie miała żadnego innego muzykologa przygotowanego na jego miejsce. Znający bliżej ks. Łytkowskiego uważali, że mimo braku specjalistycznych studiów muzykologicznych „był to muzyk zdolny, wykształcony i pełen zapału". Zebrał na nowo rozproszone chóry katedralne i dość szybko osiągnął pokaźne rezultaty. Dzięki jego inicjatywie chóry otrzymały podstawę organizacyjną jako Stowarzyszenie Chórów Katedralnych pw. św. Augustyna i św. Cecylii. We włocławskim piśmie kleryckim „Przedświt" napisano o nim jako dyrektorze, który posiada: posiada niezłomną energię w prowadzeniu chórów. Członkowie chórów zarzucali mu tylko, że ogranicza się do utworów propagowanych przez ruch cecyliański, a pomija całkowicie natchnione utwory stylu włoskiego.

Ustąpił z zajmowanych dotychczas stanowisk przed końcem roku akademickiego 1919/1920 ze względu na słabe zdrowie i został mianowany prefektem w Radomsku. Nie wiadomo, czy zdołał rozpocząć tam pracę, ponieważ przed wakacjami otrzymał podobną nominację do gimnazjum państwowego w Kaliszu. Pod koniec wakacji 1920 r. został prefektem Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Piotrkowie Trybunalskim. Wraz z tą nominacją złączone było stanowisko rektora kościoła Matki Bożej Śnieżnej. Pełnił tę funkcję do 1922 r, kiedy też podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł doktora filozofii. Jednocześnie, formalnie od 1 IV 1923 r, miał etat wikariuszowski (bez obowiązku pełnienia posługi kapłańskiej) w parafii Lubraniec. W 1924 r. notowany był w Czastarach (k. Wieruszowa). a w 1925 r. - w Wilnie. Dalsze losy jego życia są nieznane. Zmarł 21 IV 1929 r. prawdopodobnie w Rosji.