Ks. Józef Leśnik

(1885-1957), ksiądz, wychowanek, profesor Seminarium Duchownego we Włocławku, nauczyciel gimnazjalny, redaktor.

Urodził się 5 III 1885 r. w Złoczewie, gdzie otrzymał wykształcenie podstawowe. W I. 1899-1903 uczęszczał do gimnazjum w Częstochowie, po ukończeniu czterech klas (tzw. mała matura) wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku i po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 29 VI 1909 r. z rąk bp. Stanisława K. Zdzitowieckiego. Zdolności, jakimi wykazał się w seminarium, skłoniły bp. Zdzitowieckiego do wysłania go na studia specjalistyczne do jedynej wówczas uczelni teologicznej w państwie rosyjskim - Akademii Duchownej w Petersburgu. Studiował tam w l. 1909-1913 i ukończył studia, uzyskując stopień magistra teologii w zakresie historii Kościoła.

Po studiach, ówczesnym zwyczajem, został skierowany najpierw do pracy duszpasterskiej. Otrzymał nominację na wikariusza w parafii Drużbice, ale faktycznie pracował i mieszkał w parafii Parzymiechy (1913-1914). Taka dziwna konfiguracja brała się stąd, że wikariuszem można było być w parafii, gdzie władze carskie dawały etat, a nie tam, gdzie zachodziła faktyczna potrzeba pomocy, np. starszemu proboszczowi. Kolejnym jego stanowiskiem pracy był wikariat w Pajęcznie (1914-1916). W 1916 r. został rezydentem w parafii św. Barbary w Częstochowie i nauczał do 1919 r. w prywatnych gimnazjach w Częstochowie-religii, logiki i psychologii. W 1919r. był wikariuszem przy kościele rektorskim pw. Imienia Najśw. Maryi Panny w Częstochowie, a następnie w tym samym roku rektorem kościoła św. Jakuba, także w Częstochowie. Dał się tutaj poznać jako dobry nauczyciel gimnazjalny i działacz młodzieżowy.

W 1920 r. został skierowany do Włocławka na profesora historii Kościoła w WSD (1920-1924) i nauczyciela w Gimnazjum im. Piusa X, które wtedy było Niższym Seminarium Duchownym. Uczył w nim religii, łaciny i historii powszechnej. Rezydował wówczas przy parafii św. Stanisława, w której pełnił funkcję prefekta (1924-1927). W I. 1927-1929 był prefektem w gimnazjum koedukacyjnym w Turku, a następnie w gimnazjum męskim w Kaliszu (1929- 1932), z rezydencją przy parafii św. Mikołaja, a następnie prefektem w tamtejszej szkole handlowej (1932-1933).

Od 1933 r. aż do śmierci, z przerwą na czas II wojny światowej, był związany z Włocławkiem, gdzie pełnił szereg różnych funkcji. Był od 1 IX 1933 r. dyrektorem Dzieł Misyjnych (Związek Misyjny Duchowieństwa, Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła i Papieskie Dzieło św. Dzięcięctwa Pana Jezusa) i jednocześnie penitencjarzem w bazylice katedralnej, następnie od 4 XII 1933 r. cenzorem ksiąg religijnych, obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Kościelnym (IX 1934), a od listopada 1937 r. sędzią. Był także spowiednikiem sióstr zakonnych od 1937 r.

Jako dyrektor papieskich dzieł misyjnych redagował aż do wojny rocznik „Papieskie Dzieła Misyjne Diecezji Włocławskiej" oraz kwartalnik „Propaganda Misyjna".

Po wybuchu wojny Niemcy wyrzucili go z jego mieszkania w kolegium przy katedrze, gdzie powstała komenda policji niemieckiej. Zamieszkał wówczas tymczasowo w budynku przy dzisiejszej ul. Gdańskiej 10. W czasie aresztowania duchowieństwa włocławskiego 7 XI 1939 r. jako jedyny nie został aresztowany, mimo że gestapo aresztowało innych mieszkańców tego domu. Zapewne dlatego, że nie figurował w spisie lokatorów. Po aresztowaniach duchowieństwa wyjechał do GG, gdzie przebywał całą wojnę. Mieszkał jako kapelan braci św. Józefa w Nowym Mieście nad Pilicą.

Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Włocławka i był kapelanem Zakładu św. Józefa. Nadal pełnił obowiązki penitencjarza bazyliki katedralnej i pracował w Sądzie Kościelnym, tym razem jako notariusz (21 IV 1945-1 X 1947). Był także egzaminatorem prosynodalnym (na 10 lat) 12 XI 1947. Podstawowym jednak jego zajęciem była nauka łaciny w Niższym Seminarium Duchownym w l. 1949-1955. Był także spowiednikiem sióstr zakonnych, a także alumnów WSD (od 1953 r.). Za swoją pracę został odznaczony w 1926 r. godnością szambelana papieskiego oraz w 1946 r. szambelana honorowego.

Ostatnie lata jego życia to walka z ciężką chorobą. Zmarł 9 VII 1957 r., przeżywszy 72 lata, w tym 48 lat w kapłaństwie, i został pochowany na włocławskim cmentarzu przy al. Chopina (kwatera kapłańska). Jego nazwisko figuruje na tablicy upamiętniającej zmarłych rektorów i profesorów w seminarium włocławskim.