Ks. Jerzy Bekier

(1898-1986), ksiądz, dyrektor Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej we Włocławku, dyrektor Caritasu Diecezji Włocławskiej, redaktor czasopism kościelnych, więzień hitlerowskich obozów koncentracyjnych, działacz polonijny.

Urodził się 22 XII 1898 r. w Siemkowicach (dawny pow. Pajęczno), jako syn Józefa i Leokadii z d. Mulik. Jego ojciec był kołodziejem, a matka nauczycielką. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Działoszynie, a do gimnazjum w Częstochowie, w latach 1909-1914. Po ukończeniu pięciu klas wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. Ze względu na czas I wojny światowej nauka w Seminarium przeciągnęła się święcenia kapłańskie otrzymał dopiero 3 VII 1921 r. w Częstochowie na Jasnej Górze, należącej wówczas do diecezji włocławskiej, z rąk biskupa sufragana włocławskiego Władysława Krynickiego.

Po święceniach pracował jako wikariusz i prefekt w Wieruszowie (1921-1923) i Kaliszu, w parafii św. Mikołaja (1923-1929). Jako prefekt był w Kaliskiem znanym działaczem Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej (SMP) i Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej „Szarotka" w Kaliszu. Wybudował Dom Młodzieży w Kaliszu, poświęcony w 1935 r. Był też założycielem, wydawcą i redaktorem pisemka SMP pt. „Echo Kaliskich Stowarzyszeń SMP" (1932-1938, z małymi przerwami) i redaktorem "Kaliskich Wiadomości Parafialnych" (1927-1929). W latach 1929-1936 był proboszczem w podkaliskim Kokaninie, pełniąc nadal obowiązki patrona kaliskiego okręgu SMP i prefekta w szkołach kaliskich. W tej parafii wydawał również pismo parafialne Wiadomości Parafii Kokanin" (1929-1931). W 1930 r. uzyskał zgodę na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, o które zabiegał od 1923 r. Studia zaoczne zostały uwieńczone licencjatem z prawa kanonicznego (17 VI 1932). Kiedy uzyskał tytuł magistra prawa kanonicznego, nie udało się ustalić (prawdopodobnie w 1937). Jak wynika z korespondencji z biskupem włocławskim Karolem M. Radońskim, miał też zebrane jakieś materiały do pracy doktorskiej.

Jako proboszcz w Kokaninie był także kapelanem w więzieniu w Kaliszu (od 1935). W latach 1936- 1938 był proboszczem w Opatówku koło Kalisza, gdzie w 1937 r. założył oddział kaliskiego Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich „Ognisko, którego został patronem; rozpoczął też budowę Domu Katolickiego. Był wielkim propagatorem czytelnictwa prasy katolickiej. Sam założył w 1937 r. gazetkę para- fialną pt. „Tygodnik Opatowski, Opatowskie Wiadomości Parafialne", która była dodatkiem niesamoistnym ukazującego się we Włocławku "Tygodnika Polskiego". (Informacja w Bibliografii czasopism pomorskich, pod red. H. Baranowskiego, Toruń 1960, s. 269, że ks. J. Bekier był redaktorem „Tygodnika Polskiego" we Włocławku jest pomyłką).

W dniu 21 III 1938 r. został mianowany na stanowisko dyrektora Instytutu Akcji (DIAK) we Włocławku, na którym to stanowisku zastąpił znanego włocławskiego działacza DIAK ks. Stanisława Wojsę. W związku z tym złożył rezygnację z parafii Opatówek i przeniósł się do Włocławka, gdzie, dodatkowo, 11 IV 1938 r. został asystentem kościelnym Katolickiego Stowarzyszenia Mężczyzn i Katolickiego Stowarzyszenia Kobiet. Jako dyrektor DIAK rozwinął we Włocławku szeroką działalność społeczną i religijną. Byl od nr. 5. z 1938 r., redaktorem urzędowego pisma Akcji Katolickiej pt. „Wskazania Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej we Włocławku". Założył przy tym piśmie samoistny dodatek pt. „Wzorowy Ministrant". Przyczynił się do założenia przy DIAK Zakładu Szkolenia Organistów, erygowanego przez bp. K.M. Radońskiego 9 XI 1938 r. Należał też do zarządu Caritasu włocławskiego. Tę zaledwie 17-miesięczną działalność przerwała II wojna światowa.

W czasie II wojny światowej został aresztowany 7 XI 1939 r.-wraz z całym duchowieństwem włocławskim oraz bp. Michałem Kozalem. Po przejściowym pobycie w (nieistniejącym obecnie) więzieniu włocławskim został wraz z innymi przewieziony do Lądu, skąd wraz z siedmioma kapłanami i bp. M. Kozalem przez obozy w Inowrocławiu, Poznaniu, Berlinie, Halle, Weimarze i Norymberdze - 25 IV 1940 r. przybył do Dachau. Nosił numer obozowy 24 551. W obozie był tzw. królikiem doświadczalnym w pseudomedycznych, zbrodniczych doświadczeniach niemieckich lekarzy.

Wyzwolony 23 IV 1945 r. wyjechał na rekonwalescencję do Francji. W tym czasie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na uniwersytecie w Tuluzie (dokładnej daty z braku dokumentów nie można ustalić). Do kraju nigdy nie wrócił, stąd jego działalność emigracyjna jest znana tylko ze szczątkowych informacji.

W 1948 r. wyjechał jako emigrant do Argentyny, gdzie rozpoczął pracę w diecezji Tucuman. Był budowniczym polskiego kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tucuman. Wybudował też własnym sumptem kaplicę w ośrodku letniskowym Polskiej Macierzy Szkolnej w La Granja (prowincja Kordoba). W 1969 r. prymas Argentyny kard. Jan Karol Aramburu powołał go do tworzenia muzeum Kościoła w Argentynie. Był jego dyrektorem w latach 1969-1979. Następnie był odpowiedzialnym za wydział audiowizualny tegoż muzeum. Był w Argentynie postacią szanowaną i prawdziwą chlubą Polaków na emigracji.

Ksiądz Bekier był autorem około 20 publikacji, wydawanych w latach 1934-1939. Były to głównie zbiory wierszy, piosenek, pieśni, utworów scenicznych i różnych materiałów przydatnych do przygotowywania okolicznościowych akademii organizowanych przez Akcję Katolicką, a szczególnie Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej. Jego też autorstwa jest większość artykułów w redagowanych przez niego czasopismach. Opracował też w owym czasie dziełko pt. Katolicki dom parafialny i jego budowa (Kalisz 1935).

W okresie międzywojennym został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Związkowym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia Niepodległości, Srebrnym Krzyżem PCK. Prymas Argentyny wyjednał mu w 1964 r. godność kapelana papieskiego, a biskup włocławski mianował go kanonikiem honorowym Świetnej Kapituły Kaliskiej.

Zmarł 3 VII 1986 r. w domu księży emerytów w Buenos Aires. Tam też został pochowany.