Ks. Jan Kobierski

Zapewne już w tym czasie ks. Kobierski należał do Stowarzyszenia Księży Charystów Diecezji Włocławskiej, którzy dążyli do uświęcenia członków stowarzyszenia oraz skuteczniejszej pracy apostolskiej (duszpasterskiej). Gromadziło ono w swoich szeregach najbardziej ideowych kapłanów diecezji włocławskiej. W późniejszym czasie ks. Kobierski wchodził w skład władz Stowarzyszenia: należał do jego Zarządu, był skarbnikiem Stowarzyszenia oraz przygotowywał konferencje na spotkania formacyjne.

Po powrocie do funkcji duszpasterskich był kolejno wikariuszem parafii Turek (1924-1925), prefektem gimnazjum w Kole (1925-1931), niemal jednocześnie kapelanem szpitala i kolskich drużyn harcerskich (1926-1931), a wreszcie kierownikiem internatu prowadzonego przez Stowarzyszenie Księży Charystów w Kaliszu (1931-1932).

Po studiach, w 1935 r. powrócił do Włocławka i do pracy redaktorskiej. Przez ponad dwa lata (1 VII 1935-IX 1937) był redaktorem i wydawcą czasopisma dla wiernych diecezji włocławskiej pt. „Tygodnik Polski", a od 1 IV 1936 r. równolegle dyrektorem Zakładów Diecezjalnych (Drukarnia Diecezjalna i Księgarnia Powszechna), co miało mu ułatwić utrzymanie tego deficytowego wtedy periodyku. Jako wydawca zmniejszył znacznie deficyt czasopisma, a jako redaktor nadał czasopismu nowy profil, różny nieco od tego, który wprowadził jego poprzednik ks. Sylwan Dembczyk w latach 1933-1935. Zrezygnował z publikowania artykułów politycznych, poprzestając zasadniczo na doniesieniach agencyjnych. Już w pierwszym artykule programowym zapowiadał zdecydowaną walkę z przeciwnikami Kościoła, przede wszystkim z bolszewizmem. Wprowadził krótkie rozważania do czytań mszalnych.

Ponadto jako członek Stowarzyszenia Księży Charystów Diecezji Włocławskiej w latach 1935- 1937 był redaktorem czasopisma charystowskiego „Pax tecum".

Po urlopie zdrowotnym ponownie podjął pracę duszpasterską, zostając proboszczem parafii Gruszczyce k. Sieradza z dniem 17 VIII 1938 r. Nie są znane jego losy wojenne. Z funkcji proboszcza w Gruszczycach został zwolniony 31 XII 1945 r. Przez kolejne pięć lat był proboszczem parafii Staw k. Kalisza.

Już wtedy nosił się z zamiarem wstąpienia do któregoś ze zgromadzeń zakonnych. Biskup włocławski w maju 1951 r. udzielił mu rocznego urlopu dla podjęcia decyzji. Nie zdecydował się na ten krok, natomiast na przełomie 1950/1951 snuł plany powrotu do działalności naukowej. Nosił się z zamiarem napisania pracy doktorskiej z zakresu patrystyki i uchodząc zresztą za dobrego kaznodzieję proponował Wyższemu Seminarium Duchownemu we Wrocławiu prowadzenie wykładów z homiletyki i teologii pastoralnej. Zainteresowanie jego doświadczeniem redaktorskim, o którym dowiedział się od prymasa Stefana Wyszyńskiego, wykazywał ówczesny redaktor częstochowskiego tygodnika „Niedziela" ks. Antoni Marchewka.

Ostatecznie ks. Kobierski wrócił do diecezji włocławskiej i od 24 XI 1951 r. do 1 VII 1952 r. pełnił funkcję rektora kościoła podominikańskiego w Sieradzu, katechety szkół średnich, kapelana, związanego z tym kościołem, klasztoru sióstr urszulanek i kapelana sieradzkiego szpitala powiatowego. Od 1 VII 1952 r. został proboszczem parafii Chodecz, a potem również dziekanem dekanatu chodeckiego. Obydwie te funkcje spełniał do 9 IX 1955 r., kiedy to na własną prośbę, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, został z nich zwolniony.

Od tego czasu przynajmniej formalnie, gdyż często wyjeżdżał na kuracje szpitalne - zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Ciechocinku. Tam też zmarł 21 IX 1967 r. Pochowany został na cmentarzu rodzinnej parafii Skulsk.