Ks. Ignacy Rudziński

Oprócz pracy duszpasterskiej, prowadził także szeroką działalność społeczną. Przyczynił się do powstania Kółka Rolniczego oraz kooperatywy spożywczej. Rozpoczął także budowę Domu Ludowego. W roku 1919 zdał egzamin proboszczowski. W roku 1921 rozpoczął studia w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu (Angelicum). Ukończył je w 1923 r., uzyskując tytuł doktora prawa kanonicznego. Po powrocie do Polski objął na krótko obowiązki administratora parafii Bronisław k. Radziejowa (1 IV 1923 r.), po czym 14 V 1924 r. został proboszczem w Chełmcach k. Kalisza. Po czterech latach przejął parafię w Służewie k. Alek sandrowa Kujawskiego (7 VII 1928 r.).

W tym czasie rozpoczął pracę w Niższym Seminarium Duchownym czyli Liceum Piusa X we Włocławku. Od 1932 r. był wykładowcą religii, sprawował też funkcję prefekta i ojca duchownego. W tymże roku został także profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym, gdzie wykładał teologię pastoralną (praktyczną). W 1934 r. mianowany został w Kurii Biskupiej cenzorem ksiąg treści religijnych, a w 1935 r. spowiednikiem alumnów w seminarium. 3 VII 1937 r. został mianowany proboszczem w Kruszynie. W 1938 r. wszedł w skład Sądu Biskupiego jako promotor iustitiae (promotor sprawiedliwości). Krótko przed wybuchem II wojny światowej otrzymał nominację na stanowisko ojca duchownego w WSD.

W 1939 r. ks. Rudziński szczęśliwie uniknął aresztowania i przez kilka miesięcy pełnił obowiązki duszpasterza w Lubaniu k. Włocławka. Został jednak zmuszony przez Niemców do opuszczenia parafii. Udało mu się dotrzeć do Warszawy, gdzie się ukrywał. Warszawska Kuria Metropolitarna powierzyła mu obowiązki kapelana Sióstr Rodziny Maryi w Płudach pod Warszawą. Ks. Rudziński i ks. Piotr Tomaszewski opiekowali się klerykami włocławskiego seminarium, którzy szczęśliwie uniknęli aresztowania i przebywali na terenie Generalnej Guberni. Zaopatrywali ich w odpowiednie zaświadczenia i organizowali pomoc finansową.

Wiosną 1945 r. powrócił do Włocławka i objął stanowisko proboszcza parafii w Kowalu (28 XI 1945 r.) i wicedziekana Dekanatu Włocławskiego. W 1946 r. został mianowany kanonikiem gremialnym, a w 1949 r. prałatem kustoszem Kapituły Katedralnej we Włocławku. W tym samym roku przejął obowiązki ojca duchownego i profesora w WSD. 7 X 1949 r. został dyrektorem Diecezjalnej Unii Apostolskiej.

W Kowalu zajął się organizacją życia parafialnego i przywróceniem kościoła do funkcji sakralnej. Na miejscu rozebranego przez Niemców ogrodzenia kościelnego zbudowano nowe od strony wschodniej i północnej. W X 1946 r. zostały zawieszone na wieży kościelnej dwa nowe dzwony. Figura Matki Boskiej, która przed wojną znajdowała się nad bramą wejściową do kościoła, została w 1954 r. postawiona na kamiennym postumencie obok dzisiejszej dzwonnicy. Staraniem ks. Rudzińskiego w Kowalu utworzono Dom Zakonny Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. Siostry prowadziły działalność charytatywną i zorganizowały przedszkole. W 1953 r. został mianowany spowiednikiem nadzwyczajnym na okres trzech lat dla sióstr Zgromadzenia Wspólnej Pracy oraz dla alumnów WSD. W tym czasie ks. Rudziński miał coraz większe problemy ze zdrowiem. Kilkakrotnie jeździł na kurację do Trzebnicy. Zwracał się także do bpa o wyrażenie zgody na utworzenie prywatnej kaplicy na plebanii. Duszpasterskie obowiązki pełnił do 28 XI 1959 r., kiedy to otrzymał status rezydenta w Kowalu.

31 III 1960 r. powołano go na administratora parafii w Straszewie, jednak cztery miesiące później został przeniesiony na emeryturę (10 VII 1960 r.) i zamieszkał we Włocławku przy ul. Gdańskiej. Ks. Ignacy Rudziński zmarł 12 IX 1962 r. i został pochowany w kwaterze kapłańskiej na Cmentarzu Komunalnym we Włocławku.