Ks. Ignacy Charszewski

 Od 1898 r., przez dwa lata, był wikariuszem w katedrze płockiej, mając tu okazję do kontaktów z środowiskiem światłych kapłanów oraz ludzi świeckich. Widomym się stawało, że ksiądz Charszewski będzie znakomitym pisarzem, literatem, krytykiem i polemistą. On sam był o tym coraz bardziej przekonany i zapewne chcąc nabrać doświadczenia oraz wejść w środowisko osób piszących na łamach ówczesnej prasy, w 1900 r. uzyskał zezwolenie władzy diecezjalnej, aby przez dwa lata być wikariuszem w warszawskiej parafii NMP na Starym Mieście a proboszcza Jurgońskiego, który był redaktorem „Przeglądu Katolickiego".

Do diecezji płockiej powrócił w 1902 r., był najpierw przez trzy lata rektorem kościoła pofranciszkańskiego w Żurominie, potem kolejno proboszczem w Trzepowie, a od 1912 r. w Szpetalu Górnym pod Włocławkiem. Oddawał się z zapałem pisarstwu, wykazując wiele zrozumienia dla kwestii społecznej, co nie zawsze było mile widziane przez ówczesne ziemiaństwo. Cenił go za to bp Antoni Nowowiejski, honorując kanonią kapituły kolegiackiej w Pułtusku. Na probostwie w Szpetalu zastała ks. Charszewskiego zmiana granic diecezji w Polsce w 1925 r., w następstwie czego wraz z parafią znalazł się w diecezji włocławskiej. Ponieważ był zawsze związany z Mazowszem i diecezją płocką, nie czuł się dobrze w nowej diecezji, dość że w 1932 r. wrócił do swojej diecezji macierzystej i otrzymał probostwo w Dobrzyniu nad Drwęcą.

W ciągu 20-letniego pobytu w Szpetalu Górnym był bardzo silnie związany z Włocławkiem, do które go chodził codziennie pieszo (5 km), zimą i latem, po korespondencję i prasę, którą czytał niemal namiętnie. Zaznaczył się przede wszystkim w życiu kulturalnym miasta poprzez swoją publicystykę. Uwielbiał polemiki, które prowadził z adwersarzami na łamach miejscowych czasopism, przede wszystkim w „Słowie Kujawskim" (pod pseudonimami Charix i Don Inigo), gdzie w latach 1919-1924, prowadząc wspólnie z Tadeuszem Foppem, nauczycielem Gimnazjum im. ks. Jana Długosza-dział literacki, opublikował około 500 tekstów, oraz „Dzienniku Kujawskim", w którym w 1932 r. ukazało się około 40 jego artykułów. W tym czasie tłumaczył także bajki Iwana Krylowa oraz próbował sił w poezji. Wstawił się, kilka miesięcy trwającą, ciętą dysputą prasową, w której występował przeciwko nadmiernemu kultowi Stefana Żeromskiego (w latach 1926-1927 wydał ponadto cztery broszury pod wspólnym tytułem „Z bojów o Żeromskiego”), narażając się na protesty nauczycieli i młodzieży szkolnej, ostre repliki Romana Ściślaka na łamach „Expressu Kujawskiego", a nawet interpelację socjalistów w sejmie. Wspomniany R. Ściślak, zaliczając Charszewskiego do wybitnych oryginałów włocławskich okresu międzywojennego, tak ocenił jego pisarstwo z tego czasu: „Język miał bardzo staranny, polszczyzna jędrna, styl swoisty, z lekka przypominający Nowaczyńskiego, trochę go też przypominał czepianiem się personalnym swych adwersarzy oraz zjadliwą ostrością, co jednak u niego było złagodzone szczerą żarliwością wypowiadanych poglądów. Był bowiem bojowym publicystą katolickim".

Był już szeroko znany jako pisarz, i chociaż w Dobrzyniu nad Drwęcą prowadził normalne duszpasterstwo, nadal dużo pisał, czego owocem był cały szereg książek i artykułów z dziedziny literatury, teologii, filozofii i innych, tak w czasopismach katolickich, jak i świeckich. Ponadto prowadził obszerne osobiste zapiski, uzupełniane fotografiami czy wycinkami prasowymi, co dziś stanowi bogaty materiał do dziejów tamtych czasów.

W Dobrzyniu nad Drwęcą zastał go wybuch drugiej wojny światowej. Okazał się pasterzem nie tylko kościelnym, ale i patriotycznym, głosząc podniosłe, przepełnione miłością ojczyzny kazania i uroczyście odprawiając nabożeństwa różańcowe w październiku 1939 r. Spowodowało to reakcje Niemców. Został aresztowany 5 XI 1939 r. Więziony w kilku obozach przejściowych, ostatecznie 10 IV 1940 r. znalazł się w Sachsenhausen, gdzie na trzeci dzień, 14 IV 1940 r. zmarł na skutek ciężkiego pobicia przez oprawców obozowych.