Ks. Feliks Mikulski

Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym we Włocławku, wieńcząc je w 1883 święceniami kapłańskimi. W seminarium cieszył się sympatią profesorów i kolegów. Skierowany najpierw na roczny (1883-1884) wikariat do Kraszewic w dek. wieluńskim, przez kolejne trzy lata (1884-1887) pełnił posługę wikariusza w Rzgowie należącym do dek. piotrkowskiego. Następne wikariaty - jeszcze w tym samym roku 1887 - w Wieluniu (dek. wieluński) i w latach 1887-1889 - w kolegiacie w Kaliszu.

Na pierwsze probostwo skierowany został do Kościelnej Wsi (dek. kaliski), w której pełnił urząd w latach 1889-1894, by dalej przejść do Starego Miasta (dek. koniński), a tam posługiwał przez rok 1894-1895. Następnie przeniesiony do Widawy (dek. laski), gdzie posługiwał przez 13 lat (1895-1908), pod koniec pobytu w tej parafii został mianowany wicedziekanem łaskim i pełnił ten urząd przez rok (1907-1908).

Kolejną jego placówką był Konin, gdzie pełnił urząd prepozyta i dziekana w latach 1908-1913. Kontynuował prace już wcześniej podjęte w świątyni, a związane z wykonaniem polichromii w farze konińskiej. Wykonywał je w latach 1904-1910 artysta malarz Eligiusz Niewiadomski (bardziej znany z zabójstwa prezydenta Gabriela Narutowicza). Po zakończeniu prac malarskich rozpoczął prace związane z wykonaniem neogotyckiego wielkiego ołtarza (1911).

Na skutek docenienia działalność w Koninie Mikulski został mianowany w roku 1913 prepozytem fary św. Jana Chrzciciela i dziekanem włocławskim. Urzędy te pełni do swojej śmierci w 1933 r. Jego pobyt we Włocławku przypada na okres I wojny światowej, okupacji niemieckiej i wojny 1920 r. Wszystko to doprowadziło do zubożenia społeczeństwa i problemów materialnych z samą świątynią (zabór dzwonów przez Niemców w 1918 r.), zwłaszcza po ostrzale kościoła przez bolszewików ze wzgórza szpetalskiego. Dla Włocławka i parafii św. Jana szczególnym okresem był rok 1921, gdy podjęto dziękczynienie za uratowanie miasta przed wrogimi siłami. W ramach tego wydarzenia sprowadzono z Częstochowy i umieszczono w głównym ołtarzu obraz Matki Bożej Częstochowskiej (autorstwa Rutkowskiego).

Niewątpliwie parafia licząca przed 1922 r. ponad 40 tys. ludzi nakładała na ks. Mikulskiego wiele obowiązków, zwłaszcza troski o potrzebujących. Wspierał więc robotnicze związki zawodowe, pomagał starcom i chorym. Jako prezes (do roku 1930) Towarzystwa Wspierania Biednych prowadził ochronkę dla dzieci i dom dla starców i kalek, początkowo czynili to woluntariusze świeccy, a gdy okazało się to niewystarczające, sprowadził w roku 1919 do Włocławka Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi do prowadzenia sierocińca dla dzieci. Do swojej śmierci wspierał materialnie zarówno towarzystwo, jak i sierociniec.

Ceniony przez kolejnych biskupów włocławskich: S. Zdzitowieckiego, W. Krynickiego i K. M. Radońskiego był powoływany na różne urzędy kurialne.

Pełnił więc funkcje: konsultanta egzaminatorów prosynodalnych (1910-1928), sędziego prosynodalnego (1919-1933), konsultanta kurii (1919-1933), proboszcza konsultanta (1919-1933), egzaminatora prosynodalnego (1929-1933), delegat dla zarządu dóbr seminarium duchownego (1931-1933), członka Rady Administracyjnej (1932-1933).

Posiadał temperament sangwiniczny, będący podstawą i zabarwieniem wyrobionego długoletnią pracą charakteru, usposobienia wesołego, które jednak zaliczyć należy do skutków owocnej pracy nad sobą i z innymi, choć widoczna w nim była również niedostępność. Wikariuszom nie wydawał nakazów, ale wielokrotnie tłumaczył potrzebę podjęcia kolejnych działań duszpasterskich tak długo, aż podjęli wskazane obowiązki. Natomiast zmiany wikariuszowskie uważał za zło konieczne.

Zmarł we Włocławku 2 V 1933 r. przed południem. Rano odprawił mszę św., gdy miał udać się na sesję sądu, odszedł „do domu Ojca" w 50. roku posługi kapłańskiej. Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w 3 V wieczorem wprowadzeniem ciała do fary, następnego dnia (4 V) od rana przy wszystkich ołtarzach w kościele pracujący z nim w parafii wikariusze odprawiali msze św. za jego duszę. O zachodzie słońca przeniesiono ciało do katedry, by 5 V odprawić nabożeństwo żałobne, a o godz. 17.00 kondukt pod przewodnictwem bpa W. Owczarka wyruszył na cmentarz komunalny, gdzie Mikulski został pochowany w kwaterze kapłańskiej, w grobie, który przygotował sobie za życia. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło 160 duchownych i nieprzebrane rzesze wiernych. W testamencie zastrzegł, by nie wygłaszano mów podczas uroczystości.

Odznaczony orderami państwowymi: Św. Stanisława (ok. 1906) 3 klasy i Św. Anny (ok. 1914), a także tytułami kościelnymi: kanonika katedry włocławskiej (1915), a następnie prałata scholastyka kapituły katedry włocławskiej (1929).

Na jego grobie, zostało wyryte popiersie z zarysem twarzy, natomiast przedstawione zdjęcie pochodzi z Kroniki Domu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.