Ks. Bronisław Stalkowski

Do kraju powrócił 2 X 1946 r. i już 15 listopada został mianowany proboszczem parafii Budzisław Kościelny (konińskie), a od 13 XII tegoż roku jednocześnie administratorem sąsiedniej parafii Złotków. Z zarządzania obydwoma parafiami został zwolniony 6 III 1950 r. i przeniesiony na funkcję administratora parafii Kazimierz Biskupi. W sześć lat później (29 V 1956) został mianowany administratorem parafii Stare Miasto, również w rejonie konińskim, gdzie pracował dziewięć lat.

W 1965 r. (10 VI) został mianowany administratorem parafii św. Jana Chrzciciela we Włocławku i pracował tutaj przez dziesięć lat. Po swoim poprzedniku ks. Tadeuszu Szmidcie przejął zarówno obowiązki parafialne, jak funkcję wicedziekana włocławskiego, do którego należało koordynowanie pracy duszpasterskiej na terenie miasta. W związku z tą drugą funkcją, w sierpniu 1967 r. został mianowany referentem Wydziału Duszpasterskiego w Kurii Diecezjalnej Włocławskiej. Jako proboszcz parafii świętojańskiej dokończył budowy i wyposażenia plebanii oraz mieszczącej się w niej sali katechetycznej. Podjął też prace remontowo-konserwatorskie w samej świątyni. Na przeszkodzie stanął jednak wypadek samochodowy, jakiemu uległ w 1971 r. i długotrwała po nim rekonwalescencja. Na stan jego zdrowia, od lat zresztą, miało wpływ przebywanie przez całą niemal wojnę w więzieniach i obozach niemieckich. Świadomy swojej słabej kondycji zdrowotnej już w 1973 r. zgłosił gotowość zrzeczenia się funkcji proboszcza fary włocławskiej.

Ostatecznie w 1975 r. (1 VII) przeszedł do mniejszej parafii, Kościelec Kaliski. Po niespełna czterech latach pracy, mając świadomość pogarszającego się zdrowia, w marcu 1979 r. poprosił o zgodę na przejście na emeryturę. Na prośbę biskupa pozostał na parafii jeszcze do połowy czerwca. W dniu 16 czerw ca 1979 r. otrzymał status emeryta i zamieszkał pod opieką krewnych w Bydgoszczy.

Komplikacje zdrowotne nie pozwoliły mu na rozwinięcie i zrealizowanie we Włocławku oraz w innych parafiach wszystkich inicjatyw gospodarczych. Jednak od osiągnięć organizacyjno-budowlanych ważniejsze były jego cechy duchowe. Wrażliwości na sprawy religijne i życzliwości dla ludzi nie wypaliły w nim pobyty w obozach i codzienne doświadczanie na sobie i innych okrucieństwa ze strony prześladowców. Już w pierwszej parafii, w której co prawda na skutek ideologicznych trudności ze strony władz nie udało mu się podjąć budowy kościoła w miejsce zniszczonej przez Niemców świątyni, zaznaczyła się jego owocna troska o poziom duchowy parafian. Udało mu się w Budzisławiu, jak świadczą dokumenty powizytacyjne, postawić tamę masowemu pijaństwu. Rozwinął tam działalność organizacji przykościelnych, łącznie z amatorskim zespołem teatralnym. Każde przejście na nową parafię wyzwalało u dotychczasowych parafian żal wyrażany indywidualnymi i zbiorowymi listami do władz kościelnych o pozostawienie na dotychczasowej placówce. On sam też pozostał do końca człowiekiem życzliwym i wdzięcznym za wszelkie dobro, jakiego doświadczał od innych.

Za zasługi w pracy duszpasterskiej w listopadzie 1967 r. został uhonorowany przez władze kościelne przywilejem rokiety i mantoletu oraz związanym z tym tytułem kanonika.

Zmarł 1 XI 1987 r. w Bydgoszczy. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu przy ul. Artyleryjskiej.