Ks. Bolesław Bonawentura Wróblewski

Po utworzeniu 29 X 1917 r. parafii pw. Świętej Rodziny w Częstochowie został jej pierwszym proboszczem; funkcję tę sprawował aż do śmierci. W parafii tej dokończył budowę kościoła w stylu neogotyckim (ob. katedra archidiecezji częstochowskiej). Jako proboszcz prowadził akcje charytatywne na rzecz bezrobotnych, a także bezdomnych dzieci, dla których zorganizował zakład prowadzony przez siostry służebniczki starowiejskie. Prowadził także duszpasterstwo wśród francuskich pracowników zakładów włókienniczych w Częstochowie. W 1919 r. został dziekanem częstochowskim.

W 1918 r. wszedł do zarządu Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan, a od 1929 r. był jego prezesem. Pełniąc tę funkcję, zorganizował dom noclegowy dla kobiet, przytułek dla starców oraz oddział Polskiego Związku Zawodowego Chrześcijańskiej Służby Domowej. Podczas walk polsko-ukraińskich o Lwów (1918-1919) współtworzył Komitet Niesienia Pomocy dla Lwowa, a w czasie powstań śląskich działał w Komitecie Niesienia Pomocy dla Górnego Śląska. W okresie wojny polsko-bolszewickiej (1920) zorganizował wraz ze swoją matką kuchnię i herbaciarnię dla wyruszających na front.

Współtworzył lub działał w takich organizacjach, jak: Związek Obrony Kresów Zachodnich, Komitet Obrony Przeciwgazowej, Liga Obrony Przeciwgazowej, Polski Czerwony Krzyż. Z ramienia Polskiego Zjednoczenia Ludowego został posłem na Sejm Ustawodawczy (1919-1922). W ramach Komisji ds. Opieki Społecznej pracował nad programem pomocowym dla bezdomnych dzieci, sierot i przebywających w zakładach karnych. Po utworzeniu w 1925 r. diecezji częstochowskiej czynnie włączył się w organizowanie i wybudowanie seminarium duchownego w Krakowie.

W czasie okupacji niemieckiej organizował pomoc dla biednych, m.in. w ramach Polskiego Komitetu Opiekuńczego, za co był represjonowany. Zajął się także ratowaniem dzieci żydowskich znajdujących się w częstochowskim getcie; umieszczał je w sierocińcach lub domach polskich rodzin.

Za podejmowane działania został uhonorowany godnościami kościelnymi, i tak 18 X 1917 r. otrzymał godność kanonika honorowego w kapitule kolegiackiej w Kaliszu, 4 X 1919 r. został kanonikiem honorowym w kapitule lubelskiej, a 16 IX 1924 r. prałatem domowym Jego Świątobliwości. Z okazji jubileuszu 60-lecia kapłaństwa papież Pius XII mianował go (31 X 1949) protonotariuszem apostolskim (infułatem). Władze państwowe za działalność charytatywną i społeczną odznaczyły ks. B. Wróblewskiego Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Medalem Niepodległości (1938), a Polonia amerykańska Medalem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce (1929).

Zmarł 7 VI 1951 r. w Częstochowie, gdzie został pochowany na cmentarzu Kule. W katedrze częstochowskiej i kolegiacie w Wolborzu znajdują się tablice poświęcone ks. Wróblewskiemu. Jedna z częstochowskich ulic nosi jego nazwisko.