Ks. Bolesław Kunka

Studiował pod okiem znakomitego mistrza, Idziego Radziszewskiego, kapłana diecezji włocławskiej, podówczas rektora Akademii Teologicznej w Petersburgu. Głównym nurtem zainteresowań młodego studenta była religiologia. Uwieńczenie tego okresu stanowiło magisterium, zdobyte na krótko przez wybuchem w Rosji rewolucji.

Niespokojny czas I wojny światowej i rewolucji październikowej w Rosji nie pozwolił mu na rychły powrót w ojczyste strony. Nie wiadomo z czyjej inicjatywy, może abp. J. Cieplaka, do którego przez całe żywił ks. B. Kunka bardzo ciepłe uczucia i o którym zachował wdzięczną pamięć, oddał się pracy duszpasterskiej wśród katolików na dalekim „Murmanie", czyli na dalekiej północy ówczesnej Rosji, wywiązując się gorliwie z powierzonego zadania. Opowiadali ci, co go bliżej znali, że mieszkał w wagonie kolejowym, który był jednocześnie kaplica, i odwiedzał ośrodki, gdzie przebywali Polacy, głównie jeńcy wojenni.

Ksiądz B. Kunka do kraju powrócił w 1918 r. i jego pierwszą placówką, chociaż krótkotrwałą, był wikariat przy kościele pw. św. Jana we Włocławku. Jego właściwym powołaniem była praca w seminarium i wspomaganie ordynariusza diecezji w pracy kurialnej. Bowiem jeszcze tego samego roku, tj. 1918, widzimy go w seminarium jako wykładowcę, zaś w 1928 r. jako wicerektora. Miarą spełnianych obowiązków, i ich uznania, była nominacja młodego jeszcze ks. B. Kunki kanonikiem honorowym kaliskim w 1926 r., pięknie uzasadniona przez bp. Stanisława Zdzitowieckiego. Także i później nie omijały go godności. Już w dwa lata po powyższej nominacji (1928) ordynariusz włocławski bp Władysław Krynicki wprowadził go do kapituły katedralnej włocławskiej, zaś jego następca, bp Karol Radoński w 1947 r., wystarał się dla niego o godność prałata domowego Jego Świątobliwości.

Chociaż miał wszelkie dane, aby oddawać się pracy naukowej, to jednak władza diecezjalna obarczała go coraz to nowymi obowiązkami. Na przestrzeni jego życia była i praca naukowo-dydaktyczna i praca duszpasterska, a także kurialna.

Duszpasterzem był zaraz po studiach, w ośrodkach skupisk Polaków, jeszcze na terenie Rosji. Niewielkim epizodem był wikariat w parafii pw. św. Jana we Włocławku. Następnie, przeżywszy szczęśliwie obóz koncentracyjny Dachau, w którym był więziony w latach 1939-1945, pozostał przez czas pewien w Niemczech, organizując duszpasterstwo wśród Polonii poobozowej, w miejscowości Freiman, niedaleko Monachium. Pozostawał tam stosunkowo krótko, bowiem we wrześniu 1945 r. powrócił do Włocławka; zaraz też przejął dawne obowiązki i w seminarium, i w kurii, z uwagi na brak kapłanów -został także proboszczem w parafii Chodecz i chociaż na stałe tam nie mógł rezydować (w parafii był wikariusz), to parafią interesował się i często tam przyjeżdżał. Obowiązki te łączył do 1948 r. Jednak po czterech latach, w 1952 r., znowu wrócił do duszpasterstwa, tym razem do parafii Izbica Kujawska, jako proboszcz i dziekan tamtejszego dekanatu, żywo zajmując się duszpasterstwem. I tym razem okres pracy trwał cztery lata, ponieważ w 1956 r. ordynariusz włocławski bp A. Pawłowski powołał go na proboszcza parafii katedralnej we Włocławku. W 1958 r. został drugim wikariuszem generalnym. Po pięciu latach, w 1961 r., czując się podupadającym na siłach, ksiądz Kunka złożył rezygnację z parafii.

Innym nurtem działalności księdza Kunki były zajęcia naukowo-dydaktyczne w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Zdaje się, że był to cel wysłania go na studia, co w jednym ze swoich pism wyraził bp S. Zdzitowiecki, powołując go na profesora i jednocześnie na wicerektora włocławskiej uczelni. Główny przedmiot zainteresowań młodego profesora stanowiły zagadnienia z teologii fundamentalnej. Jednak nie specjalizował się dalej i nie zdobył kolejnego tytułu naukowego, a przyczynę tego należy upatrywać w zbyt intensywnym wykorzystywaniu wiedzy, doświadczenia i pracowitości ks. B. Kunki, angażowanego do coraz to nowych zadań. W 1929 r. przestał pełnić funkcję wicerektora, ale nadal był profesorem. Przyszły jednak inne zajęcia. W latach 1929-1932 był redaktorem naczelnym czasopisma teologicznego „Ateneum Kapłańskie", w 1936 r. redagował „Kronikę Diecezji Włocławskiej". Zajęcia te- zwłaszcza w „Ateneum Kapłańskim", które to pismo, znane z wysokiego poziomu naukowego, rozsławiało Włocławek - z konieczności wymagały poświęcenia się zagadnieniom teologicznym.

Okres II wojny światowej przerwał normalną działalność dydaktyczną i wydawniczą, ale i w warunkach obozowych ks. B. Kunka do grona tych profesorów, którzy nie zapomnieli, że są nauczycielami i wychowawcami dzielących z nimi niewolę obozową kleryków. Łączność księdza Kunki z seminarium trwała i po powrocie z obozu, zaś jeszcze się zwiększyła, gdy w 1948 r. został rektorem seminarium. Na czas kierowania przez niego uczelnią przypadł okres trudnych starań o wznowienie we Włocławku działalności Niższego Seminarium Duchownego, w gmachu dawnego Zakładu Naukowego im. ks. Jana Długosza. Po czterech latach, czując się zmęczonym, tak trudami prowadzenia seminarium, jak i słabnącymi siłami, złożył na ręce administrującego diecezją bp. Franciszka Korszyńskiego rezygnację z rektorstwa i profesury.

Prawie przez cały czas swego życia był też związany z pracą w kurii diecezjalnej we Włocławku. W 1918 r., tuż po powrocie ze studiów, został mianowany egzaminatorem posynodalnym, zaś w 1928 r. sędzią posynodalnym. Przez kilka lat, od 1931 r. do 1937 r., pełnił obowiązki asystenta kościelnego Akcji Katolickiej w diecezji włocławskiej. Od 1932 r. sprawował najważniejszy urząd kurialny, a mianowicie był kanclerzem kurii, którym pozostał także i po powrocie z obozu w 1945 r. Otrzymawszy probostwo w Chodczu, zrezygnował z kanclerstwa, ale ponownie został mianowany egzaminatorem posynodalnym. Ostatnim, być może najważniejszym, urzędem diecezjalnym była godność wikariusza generalnego, piastowana w latach 1958-1963.

Utrudzony wiekiem, a i osłabiony przeżyciami obozowymi, w 1963 r. złożył na ręce ordynariusza A. Pawłowskiego rezygnację z urzędu i poprosił o możliwość zamieszkania w Domu Księży Emerytów w Ciechocinku. Decyzja księdza prałata Kunki dotycząca opuszczenia Włocławka, z którym był związany przez prawie całe swoje życie, pewnie była dlań przykra, ale świadczyła o wielkości i sile ducha, chociaż ciało było tak słabe i wątłe.

W 1964 r. ks. B. Kunka obchodził złoty jubileusz kapłaństwa. Ordynariusz włocławski, za pośrednictwem ucznia jubilata, kard. prymasa Stefana Wyszyńskiego, postarał się o osobiste błogosławieństwo od Ojca Świętego Pawła VI. Zaproszono dostojnego jubilata do Włocławka, gdzie w kościółku seminaryjnym odprawił mszę świętą, a potem odbyła się okolicznościowa akademia, z wręczeniem błogosławieństwa papieskiego i przemówieniami. Z pewnością stanowiło to wielkie przeżycie dla księdza Kunki, ale i wyraz ludzkiej wdzięczności za jego kapłańską postawę.

Ksiądz Bolesław Kunka zmarł 20 V 1969 r. w Ciechocinku. Zgodnie z wolą wyrażoną w testamencie został pochowany na włocławskim cmentarzu, po uroczystościach pogrzebowych w kościele katedralnym, przy dużym udziale duchowieństwa, na czele z jego wychowankiem, ks. kard. Stefanem Wyszyńskim, który specjalnie na ten pogrzeb przyjechał. Nie bez powodu mówiono, że ksiądz prałat Kunka, dla swojego prawego charakteru, był „sumieniem diecezji".