Ks. Antoni Ignacy Radomski

Po święceniach (w VII 1920 r.) został skierowany do pracy duszpasterskiej w Kamieńsku, gdzie pełnił funkcję wikariusza i prefekta, a ponadto zajmował się pracą społeczną wśród młodzieży, rzemieślników i robotników, w której wykazał się szczególnymi umiejętnościami i zdobył sobie powszechne uznanie wśród parafian.

W 1921 r. został przeniesiony do Włocławka i skierowany do pracy w powołanym (w 1919 r.) w Kurii Diecezjalnej trzyosobowym sekretariacie do spraw społecznych (do Stowarzyszeń Robotników Chrześcijańskich, do spraw stowarzyszeń młodzieży i do spraw katolickich stowarzyszeń kobiet). Powierzono mu (21 VI 1921 r.) stanowisko sekretarza generalnego do spraw stowarzyszeń młodzieży, po ks. Wincentym Zawadzkim, który prowadził pracę z młodzieżą od 1919 r., ale w 1920 r. odszedł jako kapelan wojskowy na wojnę z wojskami sowieckimi; dlatego przez ostatni rok sekretariat nie funkcjonował. Na tym stanowisku pozostawał przez siedem lat (1921-1928) i odznaczył się nadzwyczajną gorliwością w pracy. Po dwóch latach, w 1923 r., w diecezji włocławskiej funkcjonowało 101 różnych stowarzyszeń młodzieżowych w różnych miejscowościach (we Włocławku cztery), w tym ok. 70 założonych przez ks. Radomskiego (dwa we Włocławku). Opracowywał systematycznie sprawozdania ze swej działalności w tym zakresie i publikował je w „Kronice Diecezji Kujawsko-Kaliskiej" oraz w „Słowie Kujawskim". Przygotowywał także art. dotyczące stowarzyszeń młodzieży, szczególnie przestrzegając przed zagrożeniami ideologii socjalistycznej i komunistycznej, i publikował je na łamach prasy ukazującej się na terenie diecezji włocławskiej. Co jakiś czas organizował we Włocławku zjazdy diecezjalne (zloty) stowarzyszeń młodzieży oraz związane z nimi kursy społeczne.

Z czasem przybywało mu pracy. W 1921 r. przejął od ks. Wacława Waleckiego patronat nad - założonym w 1918 r. przez ks. Władysława Marcinkowskiego - stowarzyszeniem „Spójnia" we Włocławku (dwie grupy: męska i żeńska). W 1922 r. do związków diecezjalnych młodzieży zostały włączone katolickie związki młodzieży wiejskiej, a także chrześcijańskie związki młodzieży robotniczej. W tym samym roku (25 II) powierzono mu formalnie ponadto funkcję patrona włocławskiego Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich, z pozostawieniem na stanowisku wicepatrona jego poprzednika, ks. Stefana Petrykowskiego, który prawdopodobnie praktycznie nadal kierował działalnością tego stowarzyszenia.

W 1923 r. (I IV) na powiększenie uposażenia przyznano mu dochody z etatu wikariuszowskiego w Stawiszynie, ale już w 1924 r. nie był tam notowany.

W 1928 r. funkcję sekretarza generalnego stowarzyszeń młodzieży (teraz nazywanych Związkiem Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej) przejął ks. Stefan Pietruszka (Jabłonowski), a ks. Radomski został mianowany najpierw administratorem parafii Ostrowite koło Słupcy (19 XI 1928), a kilka lat później jej proboszczem (11 IV 1934). Również na tej placówce ks. Radomski wywiązywał się dobrze ze swych obowiązków, ku zadowoleniu ogółu parafian, a to przede wszystkim ze względu na swoją bezinteresowność. W kościele parafialnym przebudował trzy stare ołtarze i wystawił dwa nowe, ufundowane kosztem parafian. Nie zaniechał także działalności społecznej: od 15 XII 1933 r. był radnym gminy Ostrowite.

Tam też zastała go wojna. Przez dłuższy czas pozostawał na swej ostrowickiej placówce, a kiedy wyczuł bliskie aresztowanie dzięki życzliwej pomocy parafian przedostał się na tereny tzw. Generalnej Guberni i tam przebywał aż do końca wojny. Po powrocie do diecezji włocławskiej (w III 1945 r.) stanął do pracy w swej przedwojennej placówce. Uporządkował kościół i odmalował go. Ponadto przez kilka miesięcy w 1947 r. (15 IV-1 IX) pełnił funkcję tymczasowego administratora parafii Giewartów. Zmarł 14 XI 1947 r. (w wieku 54 lat) i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Ostrowitem.