Ks. Andrzej Nodzyński

W 1924 r. przeszedł do diecezji włocławskiej i 17 VI tr. otrzymał nominację na dyrektora chórów katedralnych oraz profesora śpiewu w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku (funkcje te pełnił do 1931 r.). Zastał tutaj ostry konflikt między chorem katedralnym a kapitułą katedralną, która nie chciała zatwierdzić statutu Towarzystwa Chórów Katedralnych, ale próbowała narzucić mu własny regulamin, bez możliwości wykonywania przez chór pieśni świeckich. Wtedy większa część chóru katedralnego odeszła z katedry i utworzyła „Towarzystwo byłych Chórów Katedralnych Lutnia" (później przemianowane na „Towarzystwo Śpiewacze Lutnia", które występowało odtąd jako chór rzemieślniczy). Wobec tego ks. Nodzyński odtworzył na nowo chór katedralny z pozostałych i nowych członków i kontynuował z nim pracę. W maju 1925 r. chór katedralny był już w pełni zorganizowany i występował podczas uroczystości kościelnych w katedrze. W Seminarium Duchownym podniósł na wyższy poziom istniejące tu już poprzednio kółko śpiewacze pn. „Harfa", Wprowadził także nauczanie gry na instrumentach muzycznych (skrzypcach i klawikordzie).

Ponadto uczył śpiewu i był kierownikiem chór w Liceum im. Piusa X oraz chóru Gimnazjum im Długosza we Włocławku (1924-1925). Był także kierownikiem zespołu śpiewaczego (chóru gimnazjalnego) uczennic Gimnazjum Żeńskiego Władysławy Aspis we Włocławku, który w 1926 r. uzyskał nagrodę na konkursie śpiewaczym miejscowych chórów szkolnych, przede wszystkim za wykonanie pieśni ludowych w aranżacji ks. Nodzyńskiego. Kiedy w grudniu 1929 r. zawiązało się we Włocławku Towarzystwo Miłośników Muzyki, stawiające sobie za cel krzewienie kultury muzycznej w szerszych warstwach społeczeństwa, ks. Nodzyński wszedł także do zarządu tej instytucji. W czerwcu 1931 r. został przeniesiony do pracy w duszpasterstwie i objął stanowisko proboszcza w Zbrachlinie, a następnie w Raciążku (V 1932). gdzie m.in. założył chór parafialny.

Po przejściu do pracy duszpasterskiej nie zaprzestał działalności muzycznej, szczególnie kompozytorskiej. Zostawił po sobie znaczny dorobek muzyczny, w tym 30 kompozycji drukowanych. Najważniejsze jego utwory to kompozycje do tekstów kościelnych: Invitatorium na Jutranie Bożego Narodzenia na chór mieszany... (Tarnów 1928); Ecce sacerdos magnus na trzy i cztery głosy cztery różne kompozycje, wydane w różnych czasopismach; opracowania kolęd na trzy i cztery głosy, wydane w różnych czasopismach; Hymny na uroczystość Bożego Ciała na chór męski i mieszany; Veni Creator na kwartet mieszany (Włocławek, przed 1939); 10 kolęd na cztery glosy mieszane (1933); Łatwa metoda do wspólnego śpiewu niezmiennych części mszy świętej z akompaniamentem organu (1935). Ponadto ma w swoim dorobku kompozycje do utworów świeckich, a mianowicie: Polski hymn narodowy na chór męski i mieszany (1920); pięć wydań różnych kompozycji melodii do pieśni żołnierskich i poświęconych żołnierzowi polskiemu, wszystkie do słów K. Stwoszewskiej (wydane w l. 1920-1939); Marsz Pomorski. Pieśń na chór mieszany a cappella (1939). Inne kompozycje ks. Nodzyńskiego można znaleźć w dodatkach muzycznych miesięczników: „Hosanna" (wydawanego w Tarnowie) i „Muzyka i Śpiew" (wychodzącego w Krakowie). Natomiast resztę spuścizny twórczej pozostawił w rękopisach (przechowywane w BWSD we Włocławku). Są to przeważnie pieśni religijne i świeckie na chóry męskie i mieszane, motety i utwory organowe.

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców 21 X 1939 r. i osadzony w więzieniu w Aleksandrowie Kujawskim. Stamtąd został wywieziony do obozu w Forcie VII w Toruniu. Został rozstrzelany 18 XI 1939 r. w Górnej Grupie. Ciało jego spoczywa na cmentarzu ofiar terroru niemieckiego z okresu II wojny światowej w pobliżu Mniszek (gm. Dragacz, woj. kujawsko-pomorskie). Tablica upamiętniająca jego śmierć umieszczona jest także na cmentarzu parafialnym w Ciechocinku na grobie rodzinnym.