Ks. Aleksander Piekarski

(1838-1862), ks., wychowanek SD we Włocławku, represjonowany za udział w „podburzaniu” do powstania (styczniowego)

Urodził się 18 II 1838 r., prawdopodobnie we Włocławku. Do seminarium duchownego we Włocławku wstąpił w 1856 r. i odbył tu pięcioletnie studia filozoficzno-teologiczne. Po ich zakończeniu został wyświecony na kapłana w 1861 r. Po święceniach kapłańskich został komendarzem (administratorem) par. Świerczyn na Kujawach. P. Kubicki przytacza dokumenty wytworzone przez Warszawską Wojenno-Śledczą Komisję, z których wynika, że ks. Piekarski został aresztowany 16 VII 1861 r. przez władze moskiewskie za kazanie, które wygłosił we Włocławku, zapewne w kościele parafialnym pw. św. Jana Chrzciciela, w „podburzającym duchu". Po długotrwałym śledztwie 29 X 1861 r. zapadła ostateczna decyzja, aby po miesięcznym więzieniu zwolnić go i oddać pod surowy nadzór policyjny.

Po zwolnieniu z więzienia ks. Piekarski został komendarzem w par. Złotków, ale po kilku miesiącach zm. tam 26 VIII 1862 r.

W skąpej literaturze na jego temat znajduje się kilka nieścisłości. Zdzisław Arentowicz pisze, że był on włocławianinem, co nie jest pewne. Przypisuje mu wygłoszenie podniosłego kazania w farze włocławskiej błędnie w 1863 r., po aresztowaniu osadzenie w Modlinie; po powrocie w 1865 r. (faktycznie już wtedy nie żył) przed śmiercią miał wygłosić w farze jeszcze jedno kazanie „tak potężne, iż wspomnienie tegoż przetrwało w sercach i pamięci wielu włocławiaków o lat kilkadziesiąt ofiarne życie dzielnego kapłana". Teresa Bojarska w powieści Kontredans kujawski nazywa go błędnie „profesorem" (zapewne seminarium duchownego we Włocławku).