Bp Walenty Tomaszewski

Nominację na bpa rezydencjalnego otrzymał od cara i pierwszy raz jako bp nominat wystąpił 7 X 1836 r. Stolica Apostolska imieniem Ojca Świętego Grzegorza XVI, powiadomiła go bullą i pismem z Rzymu, datowanym 21 XI 1836 r., nazywając go elektem włocławskim, wysyłając jednocześnie stosowne listy z tą wiadomością do kapituły włocławskiej, duchowieństwa, mieszkańców Kalisza i Włocławka, nakazując przyjąć go jako „ojca i pasterza wszystkich diecezjan", przesyłając równocześnie błogosławieństwo apostolskie. Papież dał też biskupowi elektowi możliwość wyboru biskupa konsekratora.

Walenty Tomaszewski święcenia biskupie przyjął 15 stycznia w archikatedrze warszawskiej z rąk Stanisława Kostki Lubicz Choromańskiego, abpa warszawskiego i współkonsekratorów bpa Konstantego Plejewskiego, sufragana płockiego oraz Macieja Wojakowskiego, sufragana lubelskiego. Uroczysty ingres do katedry włocławskiej nastąpił 30 I 1837 r. Niebawem biskup został odznaczony Orderem św. Stanisława pierwszej klasy.

Jedną z najlepiej opisanych czynności tego biskupa jest przeprowadzona przezeń wizytacja katedry i kapituły. Miała ona miejsce w sierpniu 1840 r. Zapowiedziana została specjalnym listem do kapituły włocławskiej z 23 czerwca. Biskup przybył do Włocławka już 11 lipca, chociaż sama wizytacja rozpoczęła się dopiero 2 sierpnia. Jej protokół zawiera bardzo dokładne opisy katedry i jej wyposażenia oraz nabożeństw, a także stan osobowy kapituły i pozostałych kolegiów duchowieństwa rezydującego przy katedrze. Wizytacja została zakończona 20 sierpnia sporządzeniem szczegółowego protokołu i wydaniem zarządzenia powizytacyjnego podpisanego osobiście przez biskupa. Sekretarzem zaprzysiężonym był kan. honorowy kaliski, Klemens Skupieński.

Ponieważ bp Tomaszewski najczęściej przebywał w Kaliszu, dlatego nosił się z zamiarem otwarcia tam seminarium. Z takimi planami wystąpił w 1838 r., ale nie zostały one zrealizowane. Zorganizował natomiast w 1839 r. swego rodzaju studium przygotowujące, którego uczestnicy, noszący już strój duchowny, mieszkali w klasztorze ojców bernardynów, którego gwardian sprawował nad nimi opiekę. Wykładowcami byli księża diecezjalni, ucząc uczestników j. łacińskiego, podstaw filozofii i ceremoniału kościelnego. Tak pomyślana szkoła przetrwała do śmierci biskupa w 1850 r. 

Seminarium włocławskie za tego biskupa w 1840. liczyło na czterech kursach około 50 alumnów, a trzech studiowało w Akademii Duchownej. Zdaje się, że seminarium cieszyło się zainteresowaniem tego biskupa, o czym świadczy chociażby dokładny jego opis z racji wizytacji katedry.

Biskupi kujawsko-kaliscy rezydujący w Kaliszu, odczuwali brak własnej rezydencji we Włocławku, ponieważ zamek, dawna siedziba biskupów, był oddany jeszcze przez bpa Malczewskiego na szkołę prowadzoną przez zakonników pijarów, którzy nawet po jej zamknięciu w 1832 r. nadal tam mieszkali. Nosił się bp Tomaszewski z zamiarem ponownego oddania im probostwa w Radziejowie, aby w odzyskanych pomieszczeniach móc urządzić mieszkanie. Jednakże tego zamiaru nie zrealizował.

Jako biskup starał się dbać o należyty poziom duchowieństwa, wzywając go do pogłębiania wiedzy teologicznej, a zwłaszcza do odprawiania corocznych rekolekcji. Dostrzegał też pewne braki w nauczaniu katechizmu, zwracając na to uwagę w specjalnym posłaniu do duchowieństwa parafialnego. Zachęcał proboszczów do urządzania misji parafialnych i wyjednał u papieża specjalny odpust przy tej okazji.

Zmarł w Łęczycy 18 stycznia, a 24 I 1850 r. pochowany został w katedrze włocławskiej.