bp Franciszek Salezy Korszyński (Krupa)

Był też jednym z czołowych postaci Stowarzyszenia Charystów Diecezji Włocławskiej, gdzie od 1925 r. był ich moderatorem, zaś w latach 1928-1929 redaktorem włocławskiego czasopisma „Ateneum Kapłańskie".

W przededniu wybuchu II wojny światowej został, w lipcu 1939 r., mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. Mimo trwającej okupacji, w 1939 r. rozpoczął normalnie nowy rok akademicki w seminarium. Wielokrotnie towarzyszył bp. M. Kozalowi w rozmowach i negocjacjach prowadzonych z Niemcami. Aresztowany przez Niemców 7 XI 1939 r. wraz z bp. M. Kozalem, profesorami i klerykami włocławskiego seminarium, został osadzony w miejscowym więzieniu. W styczniu 1940 r. przewieziony został wraz z innymi uwięzionymi do Lądu. Tam, pomimo trudności, wznowił działalność seminarium i umożliwił dalsze regularne wykłady i egzaminy dla kleryków. Po wywiezieniu kleryków i księży do obozów został w nielicznej grupie duchownych towarzyszących bp. M. Kozalowi. Ostatecznie i oni zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Dachau w kwietniu 1941 r. - poprzez więzienia w Inowrocławiu, Poznaniu, Berlinie, Halle, Weimarze i Norymberdze. W obozie był jednym z inicjatorów wielu akcji podtrzymujących na duchu uwięzionych tam księży i kleryków. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie 29 IV 1945 r., udał się wraz z klerykami włocławskimi do Paryża, gdzie po rekonwalescencji alumni VI roku otrzymali święcenia kapłańskie. 

Do kraju wrócił 2 V 1946 r. i objął na nowo stanowisko rektora włocławskiego seminarium. W dniu powrotu do kraju otrzymał wiadomość o ustanowieniu go tytularnym biskupem Orisy w Syrii i biskupem pomocni- czym bp. K. Radońskiego. 29 VI 1946 r. otrzymał święcenia biskupie. Obowiązki rektora pełnił do 1948 r., kiedy to zrzekł się ich i poświęcił wyłącznie pracy w administracji diecezji.