Bp Czesław Lewandowski

W 1946 r. należał do Sodalicji Mariańskiej Alumnów WSD, zaś w 1949 r., jako diakon, został przyjęty do Unii Apostolskiej Kleru Diecezjalnego. Na zakończenie studiów napisał pracę seminaryjną pt. „O przywilejach i urzędach Najświętszej Maryi Panny według pism św. Bernarda". Święcenia kapłańskie otrzymał 18 VI 1950r w katedrze włocławskiej.

Po święceniach został skierowany, 20 VII 1950 r., do pracy duszpasterskiej w parafii Lubraniec, gdzie pełnił obowiązki wikariusza i od 1 września 1950 r. prefekta etatowego w tamtejszych szkołach. Po dwóch latach został przeniesiony, z dniem 1 VII 1952 r., do Sieradza, gdzie pracował jako wikariusz do roku 1955. Prowadził katechizację przykościelną, jako że tamtejsze władze komunistyczne usunęły nauczanie religii ze szkół. Z wikariatu w Sieradzu został zwolniony 30 VIII 1955 r. i skierowany na studia specjalistyczne z teologii moralnej na KUL. Po przedstawieniu pracy pt. „Cnota według Seneki", napisanej pod kierunkiem ks. Antoniego Borowskiego, i zdaniu 12 III 1958 r. egzaminu z przepisanych tez uzyskał stopień licencjata teologii. Po zakończeniu studiów, 23 VI 1958 r., uzyskał stopień magistra teologii. Wyraził wobec biskupa włocławskiego Antoniego Pawłowskiego chęć pisania doktoratu, ale ten stwierdził, że obecnie potrzebny jest do pracy w diecezji. Rzeczywiście, po powrocie z KUL-u powierzono mu 1 IX 1958 r. stanowisko ojca duchownego dla kursów filozoficznych WSD oraz alumnów Niższego Seminarium Duchownego we Włocławku, mieszkających w tym samym gmachu „Długosza" przy ul. Łęgskiej 26. 

To, co z działalności biskupiej dało się ująć w liczbach, sam biskup Czesław skrzętnie odnotował w czterech grubych brulionach. I tak było to: 565 wizytacji w parafiach, czyli średnio biorąc, w każdej był przynajmniej dwa razy; 195 225 osobom udzielił sakramentu bierzmowania; 469 alumnom udzielił święceń diakonatu, a 87 święceń kapłańskich; sześciokrotnie uczestniczył w udzielaniu święceń biskupich. Nie da się uchwycić, a tym bardziej ocenić, owoców jego osobistej modlitwy. Nie da się „zmierzyć" owoców godzin spędzonych w konfesjonale, wśród chorych, ani tego, co zrodziło się i zostało w duszach ludzkich dzięki jego szczeremu słowu, życzliwości, duchowemu wsparciu. Katedra włocławska, a zwłaszcza konfesjonał, stał się dla bp. Lewandowskiego stałym miejscem, gdzie każdego wieczoru, jak długo pozwalało mu zdrowie, przed nabożeństwem wieczornym można go było zastać jako spowiednika.

Jako warsztat do pracy dydaktycznej i wychowawczej zgromadził znaczny księgozbiór osobisty. liczący ponad 2 tys. woluminów, zawierający przede wszystkim literaturę ascetyczną oraz szeroko rozumianą literaturę teologiczną. Już w czasie życia część swoich książek przekazał do biblioteki seminaryjnej. a w testamencie resztę. Kilkaset z nich weszło na stałe do księgozbioru seminaryjnego.

Za życia został uhonorowany różnymi odznaczeniami i medalami: 17 VII 1999 r. otrzymał Krzyż Niezłomnych nadany mu przez Zarząd Naczelny Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych we Wrocławiu za pracę w ZHP; z okazji pielgrzymki Ochotniczych Hufców Pracy z województwa poznańskiego do Lichenia 14 X 2004 r. wręczono mu Medal 45-lecia OHP; był honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół m. Koła (12 XII 1997); w 1989 r. otrzymał przyznany przez Kolskie Towarzystwo Kulturalne medal pamiątkowy 625-lecia miasta Koła za zasługi dla rozwoju kultury; w 1979 r. w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej otrzymał Polski Krzyż Pielgrzymi.

Zmarł dnia 16 VIII 2009 r., ukończywszy 87 lat, 59 lat w kapłaństwie i 36 lat w biskupstwie. Pochowany został, zgodnie ze swoim życzeniem, w kwaterze kapłańskiej cmentarza włocławskiego przy al. Chopina. Swoją postawą zasłużył na niekłamany szacunek u kapłanów i wiernych.