Ks. Marcin (Jan Oporzadek)

Po pewnym czasie został skierowany do Sądowej Wiszni, gdzie zastał go wybuch I wojny światowej. Powołany do wojska austriackiego początkowo służył w 3. kompanii 13. pułku w Krakowie przy ul. Floriańskiej, ale niebawem wyruszył na pole walki pod Kraśnik i Lublin. Dokładnego przebiegu dalszej służby brata Marcina nie znamy. Wiadomo, że w listopadzie 1918 r. wrócił do zakonu z frontu włoskiego z okaleczoną lewą ręką. Gdy w marcu 1919 r. włączono do Prowincji Matki Bożej Anielskiej klasztor we Włocławku, Oprządek był jednym z dwu braci zakonnych tu przydzielonych. Pod koniec tr. udał się do Lutomierska pod Łodzią, gdzie wraz z o. Eugeniuszem Majem miał zająć się odbudową klasztoru zniszczonego podczas działań wojennych. Nadzorował gromadzenie materiałów potrzebnych do tego celu. Rozpoczęciu tego dzieła przeszkodziła wojna polsko-bolszewicka 1920 r. i wielka inflacja. W tej sytuacji Zarząd Prowincji na w dniach 24-25 VIII tr. zrezygnował z placówki. Brata Marcina skierowano wtedy do Wieliczki w celu odbycia nowicjatu, który rozpoczął 14 IX 1920, a 15 IX 1921 r. złożył śluby czasowe. W I. 1921-1924 był furtianem domu głównego prowincji w Krakowie, gdzie też 4 X 1924 r. złożył profesję uroczystą. Pod koniec tr. przeniesiono go do Przemyśla, a stąd jesienią 1925 r. do Konina, a potem do Brzezin k. Łodzi (1926-1928). W połowie 1929 r. przybył do Lwowa, gdzie do czerwca roku następne- go był pomocnikiem wychowawcy chłopców Niższego Seminarium Kolegium św. Antoniego. Wydaje się, że gdy w 1930 r. tutejszy gwardian objął analogiczny urząd we Włocławku, Oprządek podążył jego śladem. Pełnił tu obowiązki gospodarza, ogrodnika i kwestarza ku zadowoleniu wszystkich. Nie wiadomo, kiedy skierowano go do Kazimierza Dolnego nad Wisłą, skąd zapewne na przełomie 1936/37 r. powrócił do Włocławka. Wypełniał z dużą sumiennością swoje dotychczasowe obowiązki, a na początku II wojny światowej w jakiejś mierze uczestniczył w pracy konspiracyjnej prowadzonej w klasztorze.

Aresztowano go 26 VIII 1940 r. Przybyły rano do klasztoru gestapowiec oświadczył zebranym zakonnikom, że wszyscy oprócz o. gwardiana N. Turchana wyjadą do Niemiec, by nauczyć się j. niemieckiego potrzebnego w pracy duszpasterskiej. Zgodnie z jego poleceniem o godz. 11 zgłosili się do siedziby gestapo (ob. ul. Kościuszki 26), gdzie okazało się, że był to podstęp. Jeszcze tego samego dnia wieczorem wraz z innymi osadzonymi tu duchownymi zostali wywiezieni do obozu przejściowego w Szczeglinie k. Mogilna, a po trzech dniach do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen k. Oranienburga pod Berlinem; wreszcie 14 XII tr. do Dachau k. Monachium. Tu umieszczony w bloku nr 18 otrzymał nr obozowy 22 618. Pracował na plantacjach, a potem trzy razy dzienne roznosił kotły z posiłkiem do bloków. Dla starszego organizmu, wycieńczonego szykanami i głodem, było to bardzo trudne zadanie. Krótko (4 IV-18 IX 1941) mógł uczestniczyć we mszy św. Gdy bowiem 18 IX tr. odmówił podpisania volkslisty, zabroniono mu wszelkich praktyk religijnych, pracował bez dodatkowej porcji chleba oraz traktowany był jak przestępca. Mimo to do końca pozostał człowiekiem modlącym się i ufającym w Bożą Opatrzność. Został zagazowany 18 V 1942 r. podczas tzw. transportu inwalidów w drodze do krematorium w Hartheim k. Linzu w Austrii.

Ogłoszony błogosławionym 13 VI 1999 r. w Warszawie przez Ojca Świętego Jana Pawła II w grupie 108 męczenników II wojny światowej. Upamiętniono go na zbiorowym obrazie pięciu męczenników z Zakonu Braci Mniejszych w ich kościele we Włocławku, który poświęcono dnia 21 V 2000 r.